Belki hüzünlü bir yağmur çiselerken,

Evinin önündeki o ağaç varya,

Hani yıllara meydan okumuş,

Nice aşklara ve ayrılıklara şahit,

İşte o ağacın altındaki köhne bankta,

Yanıma gelip oturduğunu,

Bir daha hiç bırakmayacakmışçasına,

Elimi tuttuğunu,

Ve gözlerimin içine bakıp,

Hiçbir şey söylemeden,

Sevgimi hissedebildiğini hayal ettim.

Kendimden geçmiş bir halde gülümserken,

Ve sen yanımdan yok olup gittin.

7 yıldır her çarşamba günü,

Seni ilk gördüğüm saat bu bankta seni bekliyorum.

Sessiz sedasız,sen benden habersiz.

Bazen evden çıkıp önümden geçiyorsun,

Sırf varlığımdan haberdar olasın diye,

Ucuz serseriler gibi sana laf atasım geliyor.

Fakat güzelliğin karşısında büyülenmiş,

Ruhum engel oluyor yüreğime.

Haftaya çarşamba günü

Muhakkak aynı yerde olacağım.

Belki bir gün…

Bir çarşamba…