“Yazmak, sonsuz yazmak istiyorum.

Çılgınlık, donmuşluk, çaresizlik,

Yaşamasızlık ve her şey adına yazmak!

İki satır, iki satırdır.”

Edip Cansever

Üstadın bu dizesini okurken kendimi burada buluverdim istemsizce.. Yazmak , ne yazdığımı önemsemeden, düşünmeden sadece yazmak..

Bazısı ruhu sıkıldığında deniz kenarına atar kendini, denize bakmak, martıların çığlıklarını dinlemekle atar sıkıntısını, bazıları yemeğe vurur kendini, yedikleriyle dinlendirir ruhunu.. Bazısı bir çift kulak.. dost kulağında bulur tesellisini..

Ben de kalem ve kağıtla buluşunca atıyorum ruhumun derinliklerinden gelip de boğazımı sıkan bir çift el varmış hissini yaşatan o garip, yapış yapış ve nefes almakta zorlandığım duygudan..

Ayrılık beklemediğim bir anda gelip çaldı kapımı.. Hiç hazırlıklı değildim.. Hoş insan buna nasıl hazırlanır ki.. Ne yaparsan daha az acırsın yada nasıl durursan kanamassın... Cevabı yok bende.. Mideme yediğim yumruğu hazmetmeye çalışıyorum sadece.. Senden gelen herşey kabulum demişim bir defa ya sana.. Bu da kabulüm.. Elbet geçecek... Geldiği gibi gidecek bu acı diyorum..Diyorum da mübarek misafir gibi değil ev sahibi gibi davranıyor..

İki satır yazayım düzelirim diye başladım ama yine satırlarca yazdım farkındayım.. Ama ne yapayım bu da benim kendimi iyileştirme yöntemim.. Aynaya bakmadan kendimi aynada görebilme olanağım..

Kendime acımayı bırakıp, bir kahve yapmalı ve sensizlikle karşılıklı içmeli..