Durgun...
 

önce acı ve keder, sonra
sonsuz mavilikler
sürüklüyor bakışımı
gökyüzüne,
semaların tuvalinde eriyor
soğuk mavi renkler.
soğuk namlunun ucu gibi
soğuğa boyanmış çoktan,
maviye vuruyor kederlerim
acılarım soğuktan.

şimdi ben maviye tutkun
soğuk mavi özlemlerin öfkesi,
gizledikçe rengini feyiz aldığı
düşüyor yüreğime
tuvalin karanlığı.

maviye vurmuş sesim soluğum
hâlâ sensizlikten yorgunum,
yüzünü unutmayacak kadar mahkûm
yüzünde mutluluğun kadar durgun.