Gece çöktü gökyüzüne hüzün sardı yine beni.
Hani geceleri otururduk ya sabaha kadar , bak yine oturuyorum ben .
Tek fark ben sensizim sen bensiz.
Yıldızlarda görüyorum gözlerini. Mehtaba bakınca sensizlik hissi acıtıyor sol yanımı.
Seni görüyorum ufuklarda yanımda hissediyorum seni.
Ellerini tutup güneşin doğuşunu seyrediyorum.
Güneşin gözüme değen ışınları beni kendime getiriyor.
Senin yanımda olmadığını farkediyorum ve o düş bana bir gün daha yaşama enerjisi veriyor.
Ve ertesi geceye kadar bekliyorum seni. Sadece susuyorum . .
İçimdeki çığlıklar arasında hiç bir ses duymuyor gibi seni düşünüyorum.
Senin de beni düşünme ihtimalin yüzümde hafif bi tebessüm bitiriyor ama ay ışığı vuruncaya kadar . .
Ayın ışığıyla yine hüzüne boğulup kaderimi yaşıyorum .