İnsana ve hayata dair...

Kanundur bu doğanın, içinde bulunduğun sistemin yegane kanunu... Anlamaya çalıştıkça sen kendini kaptıracaksın insanlara. Sen kapıldıkça bu sele birer birer eksileceksin kendinden.
Senin için iyi olduğuna kendilerini inandırıp sana kötülük yapmaya devam edecekler ve buna "değer vermek" diyecekler. Kırılacaksın en güzel yerinden yine yine yeniden. Dünyevi olan her şeyde olduğu gibi buna da alışacaksın. Kısır bir döngüye dönecek belki de bu ne zaman birini konuk edecek olsan hayatında geçmiş hataları her seferinde kulak ardına iteceksin çünkü sen de bir insansın.
Bir insan girecek* hayatına* ve sen sadece o insana dair şunu düşüneceksin: " Acaba her zaman yanımda olacak mı?"* Ve bunu düşündüğün kadar, o insanın senin hayatından çıkarken sana neler yaşatacağını düşünmeyeceksin. Hep bir ayrıntı kaçacak gözünden bu yaşadığın karmaşık şey hayat, yanında olacağına emin olduğun bırakmaz dediğin insana bile adına bir gün cenaze töreni düzenleyeceksin. Bunun adına enkaz deme cesaretini bile kendinde bulamayacaksın. Mutlak bir kalan olmayacaksın tabii ki.
Yeri geldiği zaman bırakmayı da bileceksin elbette. Nerede görülmüş zorla yapılan bir eylem sonucu baharın geldiği veya çiçeklerin açtığı. Ancak* yapman gereken tek şey içinde bulunduğun mücadeleyi bırakmamak olacak. Kalbinin attığı ve yeniden ben diyebiliyorsan hiçbir şey için "çok geç" değildir. Herkesin kendi temposunda bir ilerleyişi vardır. Sen gönlünü yorma ve unutma ki sen hala buradaysan ve gerçekten doğrulacak gücü kendinde bulabiliyorsan hâlâ bir umudun var demektir. Aç o pencereyi bir kez daha mağlup olmadın sen. Bu senin hayatın, kendi standartlarını belirlersen özgürleşeceksin.