Bir zaman sonra alışıyor insan, samimiyetsiz insanların varlığına.. bir zaman sonra alışıyor insan yanındayım deyip aslında hiç olmayanlara..Alışıyor insan.. Zaman geçtikçe fark ediyorsun sokak lambalarını kimisinin parlak kimisinin de sadece bir lambadan ibaret olduğunu, içini ısıtan güneş bile artık gelmez oluyor her sabah seni ısıttığı pencereye..

İnsanız ya işte, güneşin sıcaklığını bazen fazla bulup hep aynı kalacak sanıyoruz ya da bir sokak lambasının sadece bizi aydınlattığını sanıyoruz.. İnsanız ya işte.. Zamanla anlıyoruz herkesin bir ak ile kara olduğunu, kimisini yazdığı şiir de kimisini söylediği şarkıda kimisini de kullandığı cümlelerde.. İnsanız ya işte kanıyoruz..

Günler de geçse aynı benliğimizi koruyoruz,.Ya çok iyi oluyoruz, ya da haddinden fazla saf oluyoruz bizi kandıran insanlara karşı.. Merhamet denilen şeyin içine çok düşüyoruz..

İnsanız ya işte, ya çok kanıyoruz ya da çok inanıyoruz..