Hatırladım seni. Bunalınca gece çıplak ayakla yalnızlığını ezmeye çalışan Saddam değil misin sen? Omuzun hep düşük, gözlerin sanki cenaze izliyor, öylesine buruk bakışların. Aniden gelen ölüm isteklerin ve travmalarınla bilinirsin. Hatırladım seni. Yatağına geçip ellerini ensende birleştiriyor, tavanı izliyorsun sonra.
Tavan gökyüzü kadar lekesiz de olsa sen bakınca rutubet, sen bakınca çokça duman, sen bakınca çokca kötü şeyler görüyorsun.
Sebebini inan sormuyorum. Çünkü; hatırladım seni. İnsanlara ruhum kıyafet giyiyor diye yalan söylüyorsun. Kimse anlamıyor ruhundaki yaralara yama vurduğunu. Ya afedersin ama hayatın çok tuhaf. Bu gidişle senin yok olacağın da yok. Artık ne yapacağını sen bile kestiremiyorsun. Kırıyorsun dizleri, sonuna kadar açıyorsun sessizliğin sesini. Sonra sürekli sigara. Uçurumdan düşen izmaritlerden anlıyorsun küllüğün taştığını " bu nasıl yaşamak usta " diyerek şarkı söylemek isterdim sana da, türküler yakıcı bir maddedir. En iyisi bosverelim, hem kötüdür sesim. Ne dışarı çıkma isteğin var ne de evde oturma. Kımıldamadan ölmeyi bekliyorsun sanki. Hani bir bomba olarak doğsaydın ve sağında solunda bir yerde patlatmak için bir tuş yaratsaydı Allah sana.
Basmamak için kaç saniye tutabilirdin kendini? Sekiz? On? ya da neyse. Sözlerim acıtır belki ama inan benim suçum değil. Senin ev ödevin yaşamakmış, çalışırken uyuya kalmışsın. Ne diyeyim? Bu saatten sonra seni ne simit gazoz kurtarır, ne de o yıllardır beklediğin Neriman.

" Saddam Sabbah " ( 24 Kasım 2017 )