| Hacer |
19 Kasım 2020 15:40 |
İyi ki varsın sohbet arkadaşım.
Sevgili okurlar, bugün sizlerle güzel bir hikayeyi paylaşmak istiyorum. Ders verdiğim bir öğrencimin hikayesi. Keyifle okumanızı diliyorum
Ben çok kücük yaşlarda annemi ve babami trafik kazasında kaybettim.
Daha beş yaşlarındaydım. Daha dün gibi hatırlıyorum, herkes ağlıyordu, halalarım, teyzelerim, amcalarım dayılarım, kimisi bana sarılarak feryad ediyordu. Ben sadece öyle bakakalmıştım. Ne oldugunu anlamamıştım bile. Ölüm de neydi? Yeniliyor muydu içiliyor muydu? Ölüm neydi! Sonra anladim ki Annem ve Babam beni terk etmişlerdi, dedem Cennete onlar demişti. Bende onların yanına gitmek istiyorum dedim, benide cennete götür dede, diye çok ağladım.
Artık ben hem öksüz hem yetimdim! Akrabalarım kendi aralarında, kim bu çocuğa bakacak diye tartışmaya başlamışlardı. Ortada kalmiştim, kimse beni istemiyordu. Sonra hiç beklenmedik bir anda, tartışmaları sessizce izleyen dedem gür sesiyle, ben torunuma bakarım kimseyede muhtaç etmem dedi. Benim ise gözlerim doldu. Koca Çınar bana bakarak elini uzattı ve sicacik eliyle minik ellerimi tuttu, evimize gidiyoruz dedi. Dedem kendine bakamıyordu bana nasıl bakacak diye merakte etmiyor değildim. Babaannem vefat ettikten sonra oda kendini hayatın akışına bırakmıştı. Yaşayan ölüden farkı yoktu.
Dedemin harabeye andıran derme çatma evinin önüne geldik. Heryer o kadar dağınıktı ki, oturacak yer kalmamıştı. Dedem aklimdan geçenleri sezmiş gibi, “misafir beklemiyordum “ diyerek etrafı hizlica toplamaya başladı. Bende yardim ettim, gülümsedi bana. Seninle iyi geçineceğiz kizim dedi. Dedemin karanlık dünyasına ben işik gibi doğmuştum. Eski dedem gitti yerine yeni birisi gelmişti. Biz birbirimize kenetlenerek yaşamımızı sürdürdük. Günler birbirlerini kovaladı. Ben artık büyüdüm genç bir kız oldum. Artık ben dedeme bakmaya başladım.
Koca çınar yüzü buruş buruş, gözleri çakır, elleri titrek, secdeden başını kaldırmıyordu.
Bizim hayatimiz harabe evde geçiyordu. Ben dedeme minnettardım, beni büyütmüştü okutmuştu ve bağrına başmıştı. Annemin babamin yokluğunu hissettirmemeye çalışmıştı.
Birgün dedem aniden ağırlaştı, ve vefat etti. Ben yine öksüz kaldım. Bir çukurun içine düşmüş gibi hissettim. Heryer karanlıktı ben tek ışığım dedemi kaybetmiştim ! Yapayalnızdım, tutunacak dalım kalmamıştı. Arkadaşlarımın yokluğunu hissettim. Çekingen insandım, arkadaşlık kuramıyordum. Bunun eksıklığını hissetmeye başlamıştım. Sohbet edecek kimsem yoktu. Çaresizlik içinde bilgisayarımı açtım, önüme ilk çıkan sohbet odasını girdim. Çekingendim ne konuşulur arkadaşlık sitelerinde bilmiyordum. İnsanları seyretmeye başladım. Kimisi derdinden bahsetiyordu, kimisi mutluluğundan. Saçma sapan konuşan insanlarda vardı. Herkes kendı dünyasını yansıtıyordu. Benim yansıtacak bişeyim yoktu, hüzünden başka. Günlerdir sohbet sitesine giriyordum, daha tek kelime etmemiştim. Benide izleyen biri varmış meğerse özel gelen bir mesajla irkildim. “İyimisin? “ diye soruyordu. “İyi değilim, çok kötüyüm! “ yazmak istedim, ama parmaklarım sadece “iyiyim” yazabildi. Sonra uzun süren bir sessizlik… öyle bakakaldım kelimeye, “Sen nasılsın” dedim. Böyle başladı sohbetimiz. Yaklaşık her gün işten sonra arkadas odasına giriyordum. Onu bekliyordum. Sonra saatlerce sohbet ediyorduk. Ben anlatıyordum o dinliyordu sadece. Sanki bir ömür susmuş gibi içim dolmuştu. Anlatacaklarım içime birikmişti. Ben ne zaman biriyle sohbet etmiştim en son, hatırlayamıyordum. Hele dedem gittikten sonra, bıçak açmamıştı ağzımı. Ama şimdi onu bulmuştum, hiç susmuyordum! Oda gidermiydi diye çok aklimden geçiriyordum. Sevdiklerim hep birer birer gidiyordu çünkü. O gitmesin istedim ben. Hayallerimi onun varlığı ile süsledim. Düştüğüm dipsiz kuyudan aydınlığa çıkardı beni.
İyi ki varsın sohbet arkadaşım.
|
