IRCRehberi.Net- Türkiyenin En iyi IRC ve Genel Forum Sitesi

Bir kaç yıl önce yaşlı sevimli bir amca ile tanışmıştım. Şerafettin dede. O konuştukça içim kıpır kıpır olurdu her defasında o kadar hayat dolu bir insandı ki; saatlerce oturup dinlesem sohbetine doyamadım. İçten içe ne kadar da mutlu diye düşünürdüm. Dert nedir uğramamış sanki dedeye.

Hep insanları sevmekten bahseder dururdu. "Ne olursa olsun sev kızım" derdi. "Herkes yüce mevlanın eşsiz sanat eserlerini sev… " Onunla her konuştuğumda daha bir başka severdim dağları, ağaçları, kuşları, böcekleri, insanları… Öyle hayat doluydu ki; bazen utanırdım şikayet ettiğim şeylerden.

Daha sık ziyaret eder olmuştum o küçük ayakkabı tamiri yaptığı dükkanını. Her sözünde, her cümlesinde hayat bulmaya başlamıştım aslında tam da umudumu kaybettiğim bir zamanda. Çayı hiç eksik olmazdı küçük sobasının üstünde. O çay bile o kadar lezzetli gelirdi ki bana, sanki hayatım boyunca hiç çay içmemişim gibi hissederdim kokusunu duyduğum anda bile.

Yüzündeki çizgileri o kadar belirginleşmişti ki; sanki her bir çizginin ayrı bir hikayesi var gibiydi ama o yüzünden hiç eksik etmediği gülümsemesi ile sanki hepsinin üstesinden gelmiş gibiydi o dede…

Yine onun o masum bir çocuk edası ile bana gönderdiği gülüşlerine ihtiyacımın olduğunu hissettiğim bir anda çalmıştım kapısını ama kapalıydı o sıcacık ayakkabı dükkanı. Sobası yanmıyordu ve çayı da yoktu sobanın üzerinde. Günlerce gittim kapı hep duvar. Kimsenin nerde olduğundan haberi bile yoktu.

Aradan kaç gün geçti hatırlamıyorum gittiğimde dükkanında bir yabancı vardı dükkanı topladığını farkettim içeri girip sorduğumda Şerafettin dedenin oğlu olduğunu öğrendim bu yabancının. Babamı kaybettik demişti. O kadar kolay söylemişti ki bu cümleyi benim kendime gelmem hayli zaman almıştı.

Şerafettin dede hiç bahsetmezdi çocuklarından, o kadar bahsetmezdi ki; kimsesiz olduğunu düşündürmüştü bana. Daha sonrasında onu tanıyan birinden öğrenmiştim evlatları tarafından yalnızlığa mahkum edilen bir adam olduğunu. İçi kan ağlarken, dışında bahar bahçeleri yetiştirmeye çalıştığını çok sonra öğrendim.

Yalnız bir şekilde ölmüştü gülüşüyle bana sevmeyi, herşeye rağmen şükür edebilmeyi öğreten bu koca yürekli dede. Günlerce kapısını kimse çalmadığı için bulunamamış ve beni en çok üzen de açlıktan halsiz düşüp öldüğünü öğrenmem olmuştu.

Günlerce sordum kendime bunca acının içinde nasıl gülmeyi başarıyordu bu koca yürekli adam. Nasıl oluyordu da, açısını gram olsun hissettirmeden umut çiçekleri dağıtıyordu etrafına?

Şimdilerde ne zaman içime bir umutsuzluk düşse o dedenin umut çiçeklerinden biri gelip konar omzuma, avuçlarımın içine. Ne zaman kendimi kötü hissetsem o dedenin gülümsemesi gelir gözümün önüne ve umut dolu sözleri yankılanır kulaklarımda.

Mekanın cennet olsun koca yürekli adam. Ölümünün 3. yılında da bu kızın unutmadı seni…