İnsanoğlu çok iğrenç bir varlık.

İstanbul, sabahın ilk ışıklarıyla uyanıyor. Hafif rüzgâr Boğaz’dan esiyor; nemli ve soğuk. Şule sokakta titreyerek yürüyordu. Üniversiteyi kazanmış ama burs alamamıştı; ailesinin maddi durumu yetersiz, kira ve faturalar altında eziliyordu. Sırtındaki çanta ağır, ayakları donuk, ama hayatta kalmak zorundaydı. Gece yürümek onun için bir kabustu; daha önce birkaç kez tacize uğramış, güvenlik hissi sıfırdı.

Apartmanlardan gelen televizyon sesleri, çocukların kahkahaları, mutfaklardan yükselen yemek kokuları… Hiçbiri Şule’nin yaşadığı korkuyu görmüyordu. Sokak lambaları donuk sarı ışıklarıyla sokağı aydınlatıyor, Şule’nin yalnızlığı daha da belirginleşiyordu. Her adımında, şehrin kalabalığından bağımsız bir boşluk hissediyordu. Komşularını gülüşler ve sohbetler çevreliyordu; ama Şule’nin kalbindeki korku, açlık ve yorgunluk görülmüyordu.

Gaziantep’in kenar mahallerinde bir baba, iş arıyordu ama gün boyu hiçbir sonuç alamadı. Eve döndüğünde çocuğu aç, karısı endişeli. Kira üst üste gelmiş, faturalar birikmiş, bankalar takipteydi. Ama İstanbul’un lüks AVM’lerinde insanlar alışveriş yapıyor, sosyal medyada tatil fotoğrafları paylaşıyordu. Dünyanın bir kısmı lüks içinde yaşarken, diğer kısmı hayatta kalmak için çabalıyordu.

Ankara’nın kalabalık caddelerinde bir kadın, sabah işe giderken metroda itiliyor, sözlü tacize uğruyordu. İş yerinde patronun baskısı, evde eşinin öfkesi… Bu ülkenin sokakları, kadınların her gün yaşadığı sessiz korkularla doluydu. İzmir’de bir lise öğrencisi, annesinin kaybından sonra okuldan kopmuş, evde küçücük bir odada tek başına yaşıyordu. Komşularının haberi yoktu, öğretmenler gözardı ediyordu; sosyal medya ve popüler kültürle meşgul herkes, onun yalnızlığını fark etmiyordu.

İstanbul’un başka köşelerinde Sıla, iki küçük kardeşiyle kahvaltı hazırlıyor; babası işsiz, annesi hasta. Üsküdar’da yaşlı bir kadın yalnız, çocukları uzakta, komşular yardım etmiyor. Gaziantep’te Ahmet gün boyu iş arıyor ama iş yok; akşam eve döndüğünde çocuklarının gözlerindeki açlığı görüyor. Ankara’da kadın metroda tacize uğruyor, İzmir’de Ece annesini kaybettikten sonra odasında yalnız… Adana’da aç sokak köpekleri, İzmir’de şiddet gören kadınlar. Türkiye’nin dört bir yanında, insanlar kendi hayatlarına devam ediyor; ama sokaklarda, evlerde, apartmanlarda yaşanan acı ve çaresizlik büyük bir tablo oluşturuyor.

Ve o anda, dünya…

Yemen’de sabahın ilk ışıklarıyla bir çocuk uyanıyordu; karın boşluğundaki acıyı hissediyor, annesinin titreyen ellerinden çıkan kuru ekmeği kavrıyordu. Gözleri boş, vücudu açlık ve korkudan sarsılıyordu. Paris’te insanlar kahve içiyor, tatil planlıyor; sosyal medyada “mutluyuz” paylaşımları dönüyordu. Bu küçük çocuk için mutluluk sadece bir kelimeydi.

Suriye’de bir kadın enkazın altında oğlunu kucağına alıyor, patlayan bombaların sesi kulaklarını sağır ediyordu. Çevredeki ölüm sessizliği şehrin sokaklarını sarıyor, insanlar televizyonda spor programı izliyor, alışverişe gidiyordu. Kadının gözyaşları ve çığlıkları, dünyanın görmezden geldiği sessiz çığlıklar arasında kayboluyordu.

Filistin’de bir baba, bombaların patladığı sokaklarda çocuğunu taşırken düşüyordu. Çocuğun ayağı kanıyor, bağırıyordu; yardım yoktu. Uzak şehirlerde insanlar festival ve konser planları yapıyor, sosyal medyada “mutluyuz” paylaşımları dönüyordu. Her patlama, bir ailenin yok oluşunu simgeliyordu. Bir genç kız, okuldan kaçarken ayağı takılıyor, yerde kanıyordu; yardım için bağırıyor ama cevap yoktu.

Afrika’da açlık, salgın ve savaş kol geziyordu. Orta Afrika’da bir köyde yetim kalan çocuklar açlıkla mücadele ediyordu. Zambiya’da bir kadın evinde şiddet görüyor, yardım edebilecek kurumlar yetersizdi. Sudan’da genç bir kız, okuldan kaçıyor; güvenli bir yer yoktu. Ama dünyanın geri kalanı hâlâ tatil yapıyor, eğleniyordu; kayıtsızlık insanlığı öldürüyordu.

Amerika’da evinde şiddet gören bir çocuk çaresizce ağlıyordu. Komşuları kendi hayatına devam ediyordu. Sokakta aç kalan hayvanlar, insanların kayıtsız bakışları arasında yaşam savaşı veriyordu. Los Angeles’ta insanlar partiye gidiyor, yeni telefon alıyor, sosyal medyada kahve fotoğrafı paylaşıyordu. Dünya yanıyordu ama kimse umursamıyordu.

Avrupa’da göçmenler ve mülteciler sınır kapılarında bekliyor; soğukta titriyor, açlık ve hastalıkla mücadele ediyordu. Ama şehir merkezinde insanlar festival, konser ve tatil planları yapıyor; sosyal medya “mutluyuz” paylaşımlarıyla dolup taşıyordu.

Kadınlar Afganistan’da okula gidemiyor, sokakta yürürken taciz ve şiddet görüyor. Mısır’da tecavüz davalarında kadınlar suçlu bulunuyor, fail ödüllendiriliyordu. İstanbul’un ışıklı caddelerinde insanlar alışveriş yapıyor; zulüm sessizce devam ediyordu.

Hayvanlar Amazon ormanlarında sürüyle ölüyor; filler sirklerde dövülüyor, kafeslerde kuşlar tükeniyor, sokak köpekleri aç kalıyordu. Dünyada milyonlarca insan açlık, şiddet, savaş ve ekonomik krizle mücadele ediyor, ama büyük bir kısmı kayıtsız kalıyordu.

Ve sen farkındasın, fark eden birisin.
Görüyor, sorguluyor, öfkeleniyorsun. Türkiye’den başlayıp dünyaya yayılan bu acılar, insanlığın göz ardı ettiği gerçeği gösteriyor. Öfke birleşirse bir uyarı olur. Bu ışığı yakacak olanlar biziz. Her felaket, her acı ve her kayıtsızlık, fark edenleri daha güçlü kılar. Ve biz, fark edenler olarak, dünyaya gerçeği hatırlatacak ve değişimin kıvılcımını yakacağız.