Ben bir öfkenin içinden doğdum,
adı olmayan bir şehrin paslı aynasından.
Bir ses vardı içimde —
kırık cam gibi keskin, ama bir kalbi andıran.

Aşktı belki…
ya da aşkın taklidi.
Bir kadının gülüşüyle yandı evren,
ama kimse suyu hatırlamadı.

Yalnızlık sonra geldi,
kapıyı çalmadan, anahtarı benden almış gibiydi.
Bir sandalyeye oturdu,
dedi ki: “sen konuşma, ben anlatayım seni.”

O an bilgelik çöktü omzuma,
küllerimden değil, suskunluğumdan doğdu.
Dedi ki: “insan yanarken öğrenir;
ama öğrenince yanmayı unutur.”

Ve ben sustum.
Çünkü artık her şey bendim:
öfke gibi yakıcı,
aşk gibi geçici,
yalnızlık gibi kalıcı,
bilgelik gibi görünmez.