Ben ailedeki ilk kaybımı 2008 yılında bir bahar mevsiminde yaşamıştım. Öncesinde bir yakının kaybını hep komşular yaşar bize uğramaz diye düşünürdüm.Belki de bu gerçekle yüzleşmek istemediğimdendi ölümden kaçışım. Kimsenin sevdiğini kaybetmek istemeyeceğini ilk 2008’de tatmıştım ben de. Bir şey vardır hayatta .. bir ahvali yaşamaya başlayınca arkası çorap söküğü gibi gelir.. 2008’de tanıştığım ölüm olgusu her yıl bir sevenimi daha kopardı benden. Tamam ölüm bir temizlik , gerçek yaşantıya geçiş, ölen için kurtuluşa eriş evet ama kalan için bazı günler ızdırap oluyor işte..
Yine o günlerden birindeyiz . Takvim yaprakları 07.04.2020’yi gösterirken bir ebedi ayrılış haberi daha aldım sabahın ilk ışıklarıyla.. hem de nüfusa göre doğduğu gün ölmüştü . DEDEM.. Birini her iki yönlü nasıl hatırlarsını çok güzel yaşatmıştı takvim yaprakları.. Doğduğu gün ebedi saadete göç etmesinin bir kandile de denk gelmesi büyük mucizeydi belki de..

Dedemi kaybettim evet.. belki bugüne kadar hiç düşünmediğim düşüncelerle yolcu ettim onu bu şehirden.. Evet daha önce deneyimlemiştim bu duyguyu ama her yaşanılan bir parça daha olgunluk katıyor hayata.. Benim dedemle çok güzel dede torun ilişkim olmadı maalesef hayat boyu.. bu belki uzak büyümemizden, belki hayat meşguliyetimizden. Ergenlik dönemlerimde yaz aylarında her köye gittiğimizde kavga ederdim ve bir daha ki yaz gelmeyeceğim diye söylenerek ayrılırdım yanından.. ama çocuk kalbi ne kadar kızgın kalabilir ki.. diğer yaz soluğu yine yanlarında alırdım.. evet bizim dediğim gibi çok kuvvetli bir dede torun ilişkimiz olmadı ama yüreğinde bizi ne denli büyük sevdiğini hissederdim gözlerinden.. ve bende hissettirebildiğimi düşünürdüm küçücük kollarımla kocaman sarılarak..
Bugün dedemi kaybettim evet.. Ama bugün bir hayat arkadaşının ne kadar önemli olduğunu deneyimledim . Cenaze için babaannemi memlekete götürürken yalvaran gözlerle rica minnet ses tonuyla “ ‘O’nu bi göreyim de öyle gideyim “ cümlesi bir ömrünü geçireceğin kişinin tüm kavgalara, tüm anlaşmazlıklara rağmen yan yana ,gönülden gönüle kalabilmenin ne denli değerli olduğunu öğretti bir kere daha bana.. Öldüğünü söyleyememiştik ki dedemin nasıl gösterirdik .. hayat bu acı yüzünü 30’lu yaşlarımda babaannemin bir cümlesiyle gösterdi işte..

Tüm bunları neden yazdım, neden burada paylaştım bilmiyorum.Ya da biliyorum.. Gözyaşlarımı saklamak zorunda kaldığımdan , yapmak istediklerimi yapmak için çok geç kaldığımdan içimi böylesi bir yazıyla döküp gönlümde ki darlığı giderme çaresi yazmak..
Nitekim güzel insanlar geç kalmayın sevdiklerinizle geçirebilecek güzel günleriniz varken. Bahaneleri bir kenara bırakıp sarılın gönülden sizi özleyenlere . Yarın çok geç olmadan bugünü yaşayın doyasıya..