Küçükken ne güzel dertlerimiz vardı.

O ayakkabıyı alabilecekmiyim,lunaparka gidebilecekmiyim,kaç para bayram harçlığı toplarım, en güzel benim giysim olmalı gibi.Masum ve tertemiz.

Büyüdükçe insanın ruhu ,yaşadıklarıyla, kirlenmesede biraz buğulanıyor.

Bayramlar coşkunun yanında,kaybettiklerimizle biraz da hüzün barındırmaya başlıyor.Alışkanlıklarınız,alıştıklarınız azaldıkça,kırmızı ayakkabı önemini biraz yitiriyor.

Ne çok büyümüşüm dedirtiyor insana.

Sabah erkenden kaldırılanken,kaldıran rolünü üstlenmek biraz içini burkuyor insanın.

Büyüdüğünün ispatı oluyor çünkü,soranken sorulan olmak,hizmet alırken,hizmet eden,el öperken eli öpülür olmak büyüdüğünün işareti değil mi?