Seni maziye gömmek isterdim.Tıpkı senin beni gömdüğün gibi. Gel görki yüreğim, yüreğine göre daha merhametli yaratılmış... Bazen aklıma geliyosun... Ne de güzel seviyordun beni, ne de güzel şarkılar söylüyordun bana... Zilanım diyordunya ağzın aŞk kokuyordu. Nerden bilebilirdimki yapmacık olduğunu. Hani bana hep derdinya, Kaçkar dağında evlenme teklif edeceğim, hani bana derdinya Kırklar dağında kınamız Amed sokaklarında düğünümüz olacak diye... Ya bunlardamı yalandı? Ya sen beni kandırmayı nasıl beceriyordun? Ya da ben sana bu kadar cok neden inanıyordum??? Halbuki nede güzel oynuyordun. Sesini kimseler duymasın çok kıskanırım diyordun. Gel hadi gelsene yüreğin yetiyosa kıskan. Ya sen beni kıskanmayı bile beceremezsin. Çünki sen beni hiç bir zaman gerçek sevmedin... Bazen çekip gidesim geliyor... Sonra durduruyorum kendimi. Seni gelmişime geçmişime öyle işlemişimki, ya gelse diyorum ya gelsede beni bulamazsa diyorum... Ama sadece hayâl işte hâyal... Kendi kendimi kandırıyorum, ve ben bunu hergün ama hergün Karadeniz in azgın sularına anlatıyorum. Belki içimdekilerini alirda uzaklara götürür diye. O bile senden yana çıktı. Acı çektiriyor bana... Anlattıklarımı arzızca tekrar akıtıyor yüreğime... ve şimdi herşeyi içime atıyorum alıştım artık... Kıssadan Hisse Sen Benim Sebebim Oldun...