Böbrek..
 

Unuturum dedim,
alışırım dedim,
geçer yani. Direndim!
Üçüncü günün sonunda dayanamadım abi,
aradım bunu "görüşebilir miyiz?" dedim
ikiletmedi beni "olur" dedi.
Sözleştik Pazar akşamına,
durup durup aynanın karşısında
buldum kendimi.
Şöyle otururum,
böyle gülerim,
öyle bakarım.
"Neden gittin" falan demeyecektim.
Ama hayatımda ilk defa
cesur olacaktım abi ben,
oturacaktım karşısına,
gözlerimi üzerine dikip
ezberleyecektim o'nu.
Çok güzelsin diyecektim.
Unutamıyorum diyecektim.
Ellerimi açıp avuçlarımı gösterecektim
bak bu avuçlar,
bir tek senin adının geçtiği
dualar için açıldı râbbe diyecektim.
Belki tutamaz kendimi ağlardım.
Bir daha çok güzelsin derdim. Bir daha..
Vuruldum işte lan sana derdim.
::::::::::
Geçen bir arkadaşım
iki kişi arasında kalmıştı,
mesela dedim,
ikisinin de böbreğe ihtiyacı olsa
hangisine böbreğini verirdin ?
Öyle baktı yüzüme abi.
Ben buna gidip,
bak sana böbreğimi veririm diyecektim.
Tereddütsüz, şüphesiz veririm.
Belki geri döndürmeye yetmezdi ama
bilirdi abi.
Bende kurtulmuş olurdum bu belkilerden.
-Deseydin işte..
Diyemedim abi. Gelmedi!
Sabaha kadar bekledim
sözleştiğimiz yerde,
zil zurna sarhoş olmuşum,
yığılıp kalmışım evin kapısına.
Bir dahada aramadım bunu,
o'nun beni aramasını
beklemedim dersem yalan olur. Bekledim.
:::::::::
En acısı ne biliyor musun abi,
bu yirmi ikinci Pazar,
şimdi arasa dese ki
"filanca yerdeyim,gel"
buradan kalkar giderim.
Bu kafayla, bu soğukta,
şu üstümdeki gömlekle kalkar giderim.
Cam kırıklarıyla döşenmiş olsalar
o'na giden yolları,
yalın ayak, koşa koşa giderim...
En tuhafı da ne biliyor musun abi ?
"Neden gelmedin?" falan diyemem.
Çok güzelsin derim.
Uzatıp ellerimi, bak bu avuçlar
bir tek senin adının geçtiği
dualar için açıldı râbbe derim...
Şimdi istese abi,
böbreğimi veririm.

NURSEN YILDIRIM