Sevdiğini kaybedince, insanın yüreğinde kırk mum yanarmış.
Sonra her geçen günde mumlardan biri sönermiş.
En sonunda geriye bir mum kalırmış.


O tek mum, yaşam boyu sönmezmiş, insan ölünceye dek içinde yanarmış…

… İnsan sevdiklerini yitire yitire yaşar; yıllar geçtikçe, yanan ve sönen mumlar birbirine karışır… Öyle ki gönlünde hangi mum kimin için yanıyor bilemezsin; mumun alevinde sevdiğinin kimliğini göremezsin, yalnız belli belirsiz bir acının dumanı titreşir…

… Zaman geçtikçe acı uslanır, akıllanır, bilgeleşir; hüzne dönüşür; yara kapanmıştır; ama, inceden inceye sızlar….!
İlhan Selçuk