|
|
02 Şubat 2025, 01:22
| #1 |
 Ben Hayatta En Cok Babami Sevdim../Can Yucel Ben hayatta en çok babamı sevdim Karaçalılar gibi yerden bitme bir çocuk Çarpık bacaklarıyla -ha düştü ha düşecek Nasıl koşarsa ardından bir devin *** O çapkın babamı ben öyle sevdim Bilmezdi ki oturduğumuz semti Geldi mi de gidici - hep, hep acele işi Çağın en güzel gözlü maarif müfettişi Atlastan bakardım nereye gitti Öyle öyle ezber ettim gurbeti *** Sevinçten uçardım hasta oldum mu, Kırkı geçerse ateş, çağırırlar İstanbul'a Bi helallaşmak ister elbet, dimi oğluyla! Tifoyken başardım bu aşk oy'nunu, Ohh dedim, göğsüne gömdüm burnumu, *** En son teftişine çıkana değin Koştururken ardından o uçmaktaki devin, Daha başka tür aşklar, geniş sevdalar için Açıldı nefesim, fikrim, canevim Hayatta ben en çok babamı sevdim 👍 1
________________ İstisna bir yara gibi kal bende.. Hayra yorulan düşlerim ol, Böl gecemi, destursuz gir mabedime, şifa niyetine dokun yüzüme.. Gel be, Gel işte! Küfrüm tövbeme karışsın, Aklım fikrime.. Öyle bir gel ki bana; Nefes nefese.. _______________ | |
| |
| Konuyu Toplam 1 Üye okuyor. (0 Kayıtlı üye ve 1 Misafir) | |
| |
Ağaç şeklinde