Öyle zor uyandım, öylesine darmadağın çabaladım ki bugün yatağımdan kalkmaya. Kocaman bir itirazım vardı aynaya bakarken karşıma dikilen yabancıya. Uykudan az önce sıyrılmış birinden ziyade, sanki harp meydanından kıl payı kurtulmuş bir savaş mağduru gibiyim. Yataktan aşağı uzattığım ayaklarım bile nereye gideceğini bilmeden boşlukta sallandı öylece. Usulca doğruldum sırtımdaki yükümle doğrulabildiğim kadar, neyse ki kimse görmüyor sırtımdaki yokluğunu…

Saçlarımı kaç defa taradım bilmiyorum yada kaç fırça darbesi daha gerekli başımdan aşağı süzülen intiharlarımı koparmak için. Hazırlıyorum kendimi yine özene bezene en sahtesinden. Mutlu değilim belki kabul ama gülümsüyormuşum havası veren dudak boyalarım henüz tükenmedi daha. Sürüyorum kırmızı kırmızı ve üzüntülerimi kozmetik öpücükler dokunuyor sonra…

Şuursuzca atıyorum kendimi sokaklara ve sokaklar her zamankinden daha bir ayaz kucaklıyor beni. Bir bilsen, nasıl ısınacaktı belki bu şehir senin yokluğun olmasa diyorum içimden kendi kendime…

Kahve kokulu bir kahvaltı serpiliyor sonra soframa. Tıka basa dolu içim, bir lokma bile gitmiyor sen bana "ye" demedikten sonra. Hem unuttuğum tatları saymayı da bıraktım zaten dönmeyeceğini anlayınca ve inan bana patates kızartması hâlâ ağlatıyor beni.

Evren subliminal mesajlarla doludur derler ya hani, işte öylesine bir çay ismi takılıyor menüde gözüme "bir adet sessizlik ve sakinlik çayı lütfen" diyorum garsona. Yalnızlığımı gören garson "şeker ister misiniz" diye bile sormuyor üstelik. O da farkında su içsem Urfa biberi olur tadı ağzımda. Kendi kendime kaldığımda farkediyorum ki elime yüzüme bulaşmış yine sensizlik. Acil bir ihtiyaç molası deyip kalkıyorum apar topar. Zaman geçtikçe kimsesizliğin iyi yanlarını da öğrendim aslında, lavaboya gitmek için kimseden izin falan almıyorum artık.

Yıkıyorum ama bir türlü geçmek bilmiyor ellerimden isin, karan. Aynaya bile bakamıyorum korkumdan. Korktukça içime ayna oluyorum. İçimde yatan küçük çocuğu eminim sende görmek istemezdin. Öyle yarım kalmış, öyle büyüyememiş. Öyle hapsolmuş ki dününe, almışlar bütün oyuncaklarını, şekerlerini sanki elinden. Kim bilir belki de düşürmüşler çocukluğunu gökyüzünden. Ayakları falan da çıplak üstelik üşüyor zamanlı zamansız.

Masama dönüyorum sonra, sessizlik çayım beni bekliyor. Bir iki yudum alıp sessizleşme niyetindeyken, ünlü ünsüz kişilerin sözlerinin yazılı olduğu duvara takılıyor gözüm yani duvardaki bir söze:

"Bir insanı eski bir masal gibi sevmek ne güzel şey…"

Kalbim kuruyor sonra iliklerim veda ediyor bedenime.
Hep mi çıkmak zorundasın karşıma sen? Hep mi dolanmak zorundasın günüme? Halbuki içilecek sıcacık bir sessizlik ve sakinlik çayım vardı daha, niye geldin be adam? Bak çayım da soğudu yine kalakaldım yok olmaya. Zaman kayboluyor sanki. Gelme artık gelme…

Gözlerim yağdı yağacak yine. Yüreğim düşecek ellerime. Temiz hava lazım bana, gönlüm bulanıyor! "Durdurun!" diye bağırmak istiyorum dünyayı lâl dilimle, "inecek var inecek!"

Olmadı, yer sanki hâlâ dönüyor altımda, ayaklarım karıştı birbirine. Madem durmuyorsun az yavaş dön bari dünya.

Neyse ki bana verdiğin yollardan ömrüme döşediğim git git bitmez bir otobanım var benim. Şimdi sorsan yüreğime "durdurun dünyayı gidecek var!" gidemezsem bile, hiç değilse diyecek var…

Şimdi ben ne ağlayacak kadar cesurum,
Ne de gülebilecek kadar korkak.
Ben sadece susuyorum…

SosiN Nickli Üyeden Alıntı (Mesaj 878215) @[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...] Emeğine Sağlık.