IRCRehberi.Net- Türkiyenin En iyi IRC ve Genel Forum Sitesi -

[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Lütfen Üye Olmak için TIKLAYIN...]

''Yaşam yıkımsa, yaşamak yıkmaktır.'' demiş şair, ömrünce yıkılanları düşünmeden.

Nefret mi ediyorsun cidden diye sorduğunda nefret ediyorum bile diyemedim. Çünkü nefretin de bir his olduğunu hatırladım birden. İyi veya kötü sana karşı içimde bir his taşımak kendime yaptığım en büyük ihanet olurdu. Senin üstüme yıkacağını bilmediğim evimi inşa etmeyi sen öğrettin. Sen beni yıkıntıların altında bırakırken ben o yıkıntılarla ev yapma peşindeydim. Defalarca kırdın kuşun kanadını ama kuş bu.. Rüzgar kanadını kırdı diye uçmaktan vazgeçmez.

"İnsanlarla uçurumlar arasında hiçbir fark olmadığını öğrendiğimden beri uçurumlar edindim hep. Dediğin gibi, birine tutunmak intihardan farksız." Artık iyi hissettiren bir şey var. Sorun bende değildi. Ben o uçuruma inandım. Sen beni o uçurumun kenarına getirdiğinde uçmayı öğretecek oluşun dışında aklıma bir şey gelmezken ; ne yaptın? Beni itmek dışında. Şimdi soruna bakınca ben uçurum diyorum sen ..

Hayatı boyunca penceresinin önünde çiçekler yetiştirmiş bir kadına yapay çiçek almak gibi bir şey bu..

Sen yaşam oldun, ben yaşayan.
İster yıkım ol ister enkaz ; yıkan benim.