Karanlık güneşe karşı bakıyorum bazen,gözlerimi ağrıtsa ve yorsa bile,hayat gibi.

Çıkarcılık tükendiği zaman,yaslanacak sırt,anlatacağın derdin,ağlayacak bir omuz bile bulamazsın.

Sonra kapanırsın içine,hayattan sakınırsın,insanlardan,sahte gülüşlerden,o saçma güveni veren laflardan ve sözlerden bile tiksinirsin,içine çekilirsin ve korkarsın.
Kendini kara kutu yaparsın,dolar taşarsın kendi kendine ama kimseye bunları anlatamazsın bile.

''Ya Anlamazlarsa,ya yine sırtımdan bıçaklarlarsa''diye düşüncelere kapılırsın.Haklısın da çünkü seni o karanlık boşluktan kimse kurtaramayacak.Kendin kurtulacaksın,kendine güvenip,inanıp ve sevip.

Başkalarının sana o duyguyu aşılamasına gerek yok.Onların ki gelip geçici,senin kendine sözler vermen gerek ,senin kendini sevmen gerek,kendine değer vermen gerek.Zor görünüyor fakat zor olan hiçbir şey aşılmaz değildir.Bu günlere kadar neler atlattıysan eğer unutma,bunu da yaparsın.

Çıplak ayaklarınla gir bu yola,camlar batsın ayağına,beyaz güller olacak,siyah gölgeleriyle beraber,inanacaksın veyahutta inanmayacaksın fakat inan ya da inanma o beyaz gül senin ağlayan kanların ile kıpkırmızı olacaklar,sen ona bir renk katarsın fakat o sana acıdan başka bir şey katmayacak.Bu yolun sonunda ise bakış açın çok farklı olacak.İnsanlara gülüp geçeceksin,kimseyi ciddiye bile almazsın.

Çünkü hepsinin asıl yüzünü bilirsin,insan sarrafı olmuşsundur artık.İki lafından bile tanırsın o insanları,çünkü o maskeli,iki yüzlü ve lafları tutmayan insanları o yolda görmüşsündür,onların maskesiz halini görmüşsündür,haliyle maskeli hallerini ise hayli hayli çözüyorsun (:.

Bu senin canını yakmasın.Onlardan çok daha iyi insanlar var.Bir tek sen çekmedin bu acıları,senin gibi niceleri var,sadece ''Zaman..''

Kimseye olduğundan fazla değer vermeyin,unutmayın;Beyaz gülün bile gölgesi siyah..