Kod

Sevdalar gecelerde uyuyor.
Bense en derin uykudan uyandım.
Bu gece senin kalbinde,
Son kez var olmanın sancısıyla.
Belki de o yüzden,
Elde kalan tek huzurum,
Giderken yanımda götüreceğim,
Bir kaç fotoğraf, bir de temiz kalan notlar,
Sayfalarımda...

Verdiğin sözlere gerçekten uydun mu?
Bana haber vermeden,
Yaban ellerde her hapsoluşunda...
Ya da ben hak ettim mi bu yangınları?
İçimdeki seni görünce sussam,
Acziyetim kaygı duyuşumdan mı olur?
Sağlam fırtınalara göz gezdirirken bedenim,
Ruhum, acılara son vermekle meşgul şu an.
Hayatından giderken,
İkimiz için de böylesiydi layık görülen.
Bu çok yönlü hayatta sıkışıp kalmadan,
Bedelini ödemeye cesaret edebilseydik eğer sevdanın,
Yönümüzü tayin ederdik iki dünya arasından.


Ayrılığın soğuk rüzgarı vururken bana,
Geç kalmışlığın firari boyutuyla.
Bulutlara sarsam o güzel günlerimi,
Geriye ne kalırdı bana ?

Bu korktuğum, ayrılıktan değil
Basit bir yalandan utanma hali...
Göğüs kafesimde bir yangı,
Beni içine hapseder.
Günün ağırmaya yakın olduğunu,
Durmadan hatırlatan.
Ne acı...

Giderken, adımlarım geldiğim yoldan .
Biz meydan okuduk bir zamanlar o adımlarla,
Hayatımıza örülen kalın duvarlara.
Sabah da oldu artık,
Vaktin kalmadığı anlara alışık değilim senleyken.
Bu kez zamanı durduramadım, ellerimle.
Bağışla.