Elimde hayalimin kitabıyla dolanıyorum sokaklarda.
Bedenim hüznümü taşıyamıyor.
Soluyamıyorum nefesimden içeri.
Virane olmuş gönlümü bir yere sığdıramıyorum.
Toplayıp bavulumu tüm pişmanlığımla gidiyorum.
Ruhuma bir çelmeyi bu sefer ben takıyorum.
Her zaman sen üzecek değilsin ya?
Bu sefer ben acının en derinini yaşamamak icin pes ediyorum.
Daha ne kadar savaşırsın ki nerde dur dersin?
Bir şeyler aklını,kalbini kurcalarken en derine işlerken,seni böyle uyuştururken daha ne kadar devam edebilirsin?
Bilmem ki kaçıncı vazgecişin ,ortada bırakışın beni?
Kaçıncı yarım kalan hikayemiz?
Kaçıncı sahte gülüşün?
Ya bakışların?
Neydi sahiden değer vermenin ne demek olmadığını bilmeyen adamlara gönül vermenin en kötü yanı?
Geceyi gölgeleyen o bakışlarını görmeyecek olmak mı?
Pencereme vuran çisede bile onda kayboluşlarım mı?
Hangisi daha ağır basar ,yaralar yüreğimi bilinmez ama artık bildiğim birşey var kafamı yastığa koyduğumda gözyaşlarım artık mutluluktan olcak.
Gökkusağının renklerinde gülümseyip yeniden başlayacağım.
Yeniden..
Herşeye en güzelinden..