Karanlıkta daha mı çok savaşır insan?
İnadına içindeki sesi bastırmaya daha mı çok çalışır ?
Gündüzün çığlığıyla ,insanların gürültülü sesleriyle belki de içimizdeki seslere sağır olduk.
Karanlıkla birlikte içimizdeki sesler yükseldi.
Belki de hep vardı o ses hiç gitmedi.
Gitmeyecekti.
Durmadan devam edecekti.
Hiçbir şey değişmiyordu.
Akıp giden saatler dışında.
Yalnızlığımın esintisi var.
Çok üşüyorum.
Bağıra çağıra haykırmayı tüm deliliğimle dans edip kahkaha atmayı istiyorum.
Gökyüzüne yıldızlarımı asıp , ayla eğlence düzenlemeyi.
Sabah güneşin ışıltısıyla bir de merhaba Dünya!
Tüm her şeye rağmen sana da kocaman bir merhaba demeyi.
Bitmek bilmeyen o umut ışığıma tutunmayı istiyorum.
Hayaller treninde kendimi tekrar bulmayı arıyorum.
Ve bir gün yine herşey son bulursa unutma!
Seni çok seviyorum.