Gidiyorum..
 

Kalbim topla tüm kırıklarını gidiyorum.
Kimsenin olmadığı yerlerde kendimi bulmaya.
Yitirilmiş onca şeyin arasında iki satır olmaya.
Ruhumun kanatlarında kuş olup uçmaya gidiyorum.
Her gün ne olacak diye beklediğim cevapsız sorulara.
Kaybettiğim savaşlara.
İçimizi dökemedigim insanlara.
Veda ediyorum.
Artik kimseye etmem şikayet.
Sizi vicdanınızın kavgasıyla bırakıyorum.

Bu satırlar biraz bu şarkıyı anımsattı bana ki çok severim aynı zamanda. Kalemine sağlık♡

[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Lütfen Üye Olmak için TIKLAYIN...]

Unutmamamız gereken tek bir gerçek var. Gece yastığa başımızı koyduğumuzda, içimizdeki çığlıklarla yine biz başbaşa kalacağız. Kimseler bilmese de olur.

Güzel olan tarafı, artık kabuk bağlıyorsun. Yürüdüğün yolda tenine dokunan kesiklere, taş parçalarına ve nicesine aldırış etmeden ilerleyebiliyorsun. Acıtmıyor.. Zor olan tarafı ise, yalnız olduğunun bilincine vardığın an'da gizli. Çünkü yalnızlık bütün hücrelerini çürüten kanser gibi sinsi ve keskin. Seni kendinden bile alıkoyan, soyutlaştıran bir monarşi.

Kesinlikle çok haklısın.

Teşekkür ederim ki hemen şarkıyı dinliycem:)

Aslında yalnız olduğunun bilincindesin ama bazen insan yinede tutunacak birini arıyor sanırım.Olayda orda kopuyor.Tutunacak kimsenin gerçekten olmadığını hayat sürekli yüzüne vurdukça içindeki yara daha da derinleşiyor kabuk baglamak yerine daha çok kanıyor.

Su akar yolunu bulur. Nihayetinde doğru şeyler bizi bulacaktır ;)