|
|
30 Haziran 2025, 13:16
| #1 |
  |  Unutulmak Kadar Hızlıyız Kendini Vazgeçilmez Sananların Bir Bölümü Mezarlıklardaydı… Geçerken Fatiha Okuduk Hayat tuhaf… Bazıları kendini öyle büyük, öyle önemli sanıyor ki; sanki dünya onların etrafında dönüyor, insanlar onsuz nefes alamaz gibi yaşıyor. Kırıyorlar, küçümsüyorlar, hoyratça harcıyorlar gönülleri. Çünkü bir şekilde kendilerini “vazgeçilmez” sanıyorlar. Ama bir gün bir mezarlığın önünden geçiyorsun… Gözün bir mezar taşına takılıyor. Adı, sanı, doğum tarihi… Belki de bir zamanlar makamıyla, servetiyle, gücüyle tanınmış biriydi o. Ama şimdi; Bir mermer taş, biraz toprak… Ve sadece bir Fatiha’ya muhtaç. İşte hayatın en net cevabı burada gizli: Hiç kimse vazgeçilmez değil. Ne en güçlü olan, ne en çok konuşan, ne en çok sevilen. Çünkü toprağın altında herkes eşit. Ve geriye sadece bir dua kalıyor… Belki hatırlanmak bile büyük lütuf. Unutulmak Kadar Hızlıyız İnsan, birini kaybedince anlıyor aslında: Ne kadar çabuk unutuluyoruz. Ne işler duruyor, ne dünya eksiliyor. Herkes kaldığı yerden devam ediyor. Bir zamanlar “ben olmazsam yapamazlar” diyenlerin ardından, hayat hiç durmamış bile… Demek ki vazgeçilmez olan; makam değil, karakter. Güç değil, gönül. İzi kalıcı olan; parmak izi değil, dua izi. Bir Fatiha’ya Değer Olmak Bu yüzden insan kendini büyük görmeden yaşamalı. Kırmadan, küçümsemeden, kibirle yürümemeli. Zira sonunda hepimiz aynı yere gidiyoruz… Ve orada en kıymetli olan; birilerinin geçerken içinden “Allah rahmet eylesin” diyebilmesi. Ne güzel söylemiş biri: “Ardında dua bırakmayanın, mezar taşı neye yarar?” Kendini vazgeçilmez sanma… Sana da bir gün birileri sadece uzaktan bakacak. Ve belki sadece bir Fatiha okuyacak. O yüzden yaşarken bırak kalbin iz kalsın. Çünkü en derin izler, gönülde kalanlardır. 👍 3 |
| |
| Konuyu Toplam 1 Üye okuyor. (0 Kayıtlı üye ve 1 Misafir) | |
| |
Ağaç şeklinde