IRCRehberi.Net- Türkiyenin En iyi IRC ve Genel Forum Sitesi

İyi insanların hâlâ var olduğuna inanarak yaşarken, kötülüğün çevremizi bu kadar sarmasına nasıl bu kadar alıştık?

Bu umut verici inançla yaşasak da, çevremizde olup bitenlere baktığımızda bu inanç giderek sarsılmaya başlıyor.
Kötü olan, adaletsiz olan ve bencilce davranan insanlar daha çok görünür hâle gelirken; iyi olanlar, sanki birer birer hayattan çekiliyormuş gibi görünür.
Rekabetin ve çıkarın ön planda olduğu bir dünyada, dürüstlük çoğu zaman "naiflik" olarak algılanıyor.
Manipülasyon, çıkarcılık ve yalan kısa vadede daha hızlı sonuçlar getirirken; iyilik zaman ve sabır ister.
Kötülüğün yüzeyselliğine karşılık, iyilik daima derindedir.

Doğru insanlar hâlâ hayatımızda bir yerlerde. Ama görünür değiller.
Çünkü toplumun algısı çoğu zaman sadece "gürültülü olanı" duymaya, "kendini öne çıkaranı" fark etmeye odaklıdır.
Doğru insanlar göz önünde değildir; kendi sessiz evrenlerinde yaşarlar.
Çünkü "Doğru insanlar ışıltılı değil, gösterişsiz ve hakikidirler."

Peki, bize "iyiyi" ve "kötüyü" ayırt ettiren şeyler nelerdir? Neyle ölçüyoruz bunu?

Toplumsal ölçülerle düşündüğümüzde, dijital içerikler, medya haberleri, diziler, sosyal medya platformları gibi unsurlar "iyi" ve "kötü" algısını yeniden şekillendiriyor.
Ne yazık ki, bir kişinin "iyi" dediğine bir başkası "fazla saf" diyebiliyor.
Kötülüğün sistematik hâle gelmesi; yani hırs, ego, hile, adaletsizlik gibi olguların bir düzenin parçası hâline gelmesi, insanları da bu düzene ayak uydurmaya zorluyor.

İyiliğin sessiz olduğuna inanıyorsak, gerçek iyiliğin görünmez değil; sadece göz önünde olmadığını kabul etmeliyiz.
Bu, onun yok olduğu anlamına gelmez.
Kötülüğün daha çok ses çıkarması, algıyı yönetmeye açık olması ve dikkat çekmesi; insanların doğruyu yanlışla karıştırmasına neden oluyor.
Her zaman var olduğuna inandığımız iyilik; belki de bu yüzden duyulmuyor, bu yüzden görülmüyor.
Ama hâlâ orada.
Belki de artık biraz daha sessiz olana kulak verme zamanı gelmiştir.