Sarmaşık bölüm -3-
 

Bir süre kafamı ve hikayemi toparlamayı beklediğim için uzun zamandır ayrı kaldık biliyorum.
Kusura bakmayın tosbikler ve karşınızda sarmaşık...




Minel fısıldayarak aynada kendisiyle konuşuyordu... Küçük kızlar ağlar ama prensesler sadece mutlu olmak zorundalar, çünkü annem öyle istedi. Öyle olmamı istedi. Sol bileğindeki yara izini tırnakladı. Acıyordu evet, özellikle 1 hafta öncesine kadar çok acıyordu.


Bu ve bunun gibi seri katillerin sözleriyle dolu banyosundan çıktı. Ah cidden zor. Küçük bir kız için bütün bu olanlar zor. Bavulunu hazırladı ağır adımlarla, annesinin fotoğrafını da içinde bir yerlere sıkıştırdı...Onu cenaze günü bayıltan siyahlar içerisindeki adamı bir kaç gündür rüyasında görüyordu. Alışmıştı... Annesinin öldürülmesine, üzerinden 5 yıl geçmesine, sonra bir anda deli hastanesine kaldırılıyor oluşuna, hatta bileğindeki ona ait tek ize bile alışmıştı. Zaten alışmaktan ve ölene kadar yaşamaktan başka çaresi var mıydı ?

Ölene kadar yaşamaktan başka çarem yok diye fısıldadı. Gözlerinden istemsizce akan bir damla yaş çenesine doğru yol aldı... Ardından başına saplanan keskin ve acı bir ağrı....


Bakın hanımefendi, birisi bu küçük ve asi kıza yolda yürürken daha dikkatli olmasını öğretmeli... Onur Eralp kaldırımda karşısındaki kızıl ve tahminen 6 yaşındaki kızın muhtemel annesine bu sözleri söylüyordu. Küçük kız yürürken Onur beye çarpmış ve kahvesini üzerine dökmesine sebep olmuştu. Küçük kızın annesi telaşla elindeki mendille Onur Beyin gömleğini temizlemesine yardım etti. 15 dakika sonra hastasıyla olan randevusunu göz ardı edemezdi ve yetişmesi gereken çok yer vardı. Karşısında ismini dahi bilmediği adama alelacele telefon numarasını verdi. Onur beyin bir yere not etmediğini ve sadece tepkisiz kaldığını görünce, kusura bakmayın belki müsait bir zamanda dökülen kahveniz için özür kahvesi yapabilirim size dedi... Onur bey kadının sözleri bitince ezberlediği telefon numarasını söyledi. Bu adam bir deli bu adam bir katil. Bu adam bir dahi. Kadın şaşkınlık içerisinde Onur beye baktı ve tekrardan özür dileyip kızının elini tutarak koşmaya başladı... Ofisine geldiğinde hızlıca kızını sekreterliğe bıraktı. Hastasının seansı bitene kadar orada kalması gerekiyordu...





Ofisinin kapısı çaldığında hastasının geldiğini fark etti ve masadaki kağıtları düzeltti. Girin diye bağırdı. Kapı açıldı 13 14 yaşlarında bir kız çocuğu ağır adımlarla içeri girdi. Siyah solmuş pantolonu beyaz ve kısa kollu tişörtü, çarpık çurpuk kesilmiş saçlarıyla evet evet... Minel bu olmalıydı. Derhal yüzüne samimiyetsiz bir gülücük yerleştirdi ve Minel dedi kıza hoş geldin. Ben Efsun Dinçer çocuk psikiyatristiyim. 17 yıldır bu işle meşgulüm ve senin yaşlarındaki çocuklarla biraz muhabbet ediyorum. Şimdi karşı koltuğa otur ve bana kendinden bahset küçük kız...

-Minel'in ağzından-
Babannem ve dedemin dışarda beni beklemeleri içimi biraz olsun ferahlatıyordu. Fakat o bilindik hastane kokusu istemsizce midemi bulandırdı. Sekreterlikten içeri girebilirsiniz sözlerini duyunca bulantımı unutup 23 numaralı odaya doğru ilerledim. Ahh bilindik ve sıradan ayrıca aşırı sıkıcı bir kaç saat geçirmeye hoş geldin Minel diye fısıldadım. Kapıyı usulca çaldım. Gelmemi söyleyen ısrarcı ses tonunu içerden duyunca ağır adımlarla kapıyı açtım. Sezgili ve şüpheci bakışlar beni karşılamıştı... Her zamanki gibi. Kadının kendini tanıtması bittiğinde bana söylediği üzere karşı koltuğa oturdum. Utangaç ve normal tavırla kendimi anlatmaya daha doğrusu beni yaşamaya zorlayan içimdeki Minel'i anlatmaya başladım. Sözlerimi bitirdiğimde, bakın annemi kaybedeli 5 yıl oldu ve bugün ölüm yıldönümü. Onu birisi öldürdü ve ardından cenazede dondurmamı düşürüp bileğime bu çiziği attı. Diyerek sağ bileğimi kadına gösterdim. Yüzünü buruşturdu, çarpık ve kalın M harfi...Gözlerimin dolduğunu hissettiğimde bağırmaya başladım. Hayır hayır şimdi olmaz şimdi olmaz. Hayır... İçimdeki şey hareketlenmeye başlamıştı. Kadına uzaklaşın dediğimi hatırlıyorum. Benden uzak durun birilerini çağırın diye inlediğim kelimeler kulaklarımı dolduruyordu. Epilepsi krizim başlıyordu. Karnım kasıldı kıvrandığımı hissettim. Salyalarım akmaya başladı titriyordum. Bilincim yerinde... Kadın hemşireleri çağırdı görebiliyorum. Beynimdeki ses bunu sana o adam yaptı diyordu...
Kindar ve düşman olan içimdeki ses bileğimde kendi imzasını bırakan adamı suçluyordu. Titremelerim ve bağırmalarım çığırından çıkınca bayıltmışlar. Son gördüğüm şey sonbaharı anımsatan bal rengi gözler...

Bir insanın ölüm ve yaşamına karar verebilme gücünden daha büyük ne olabilir ki
ne kotu degil mi su soz bile yani okurken birak yasayan icin ne zor bir sey
kalemine saglik cnm

Teşekkür ederim tatlım yorumun için...

Bende merak ettim devamını çok sağlam bir yazı olmuş, bir solukta bitiverdii :paniklemis:

Emeğine sağlık minnoşum :opucuk:

Kalemine emeğine sağlık

Lütfen arayı fazla uzatmadan 4'üncü bölümü de yayınlayın..