IRCRehberi.Net- Türkiyenin En iyi IRC ve Genel Forum Sitesi

Geçmişin taşlarını dökerken, her bir adımımda, her bir kararımda bir şeyler kaybettiğimi düşündüm. Ama şimdi, zamanla anlıyorum ki, o kayıplar aslında birer taş değil, birer kurşun gibiydi. Beni parçalayan, yok eden ve belki de gerçekten özgürlüğümü çalan o taşlar, aslında gizlenen birer tuzaktı. O tuzaklara düşmemin tek nedeni, onların gölgesinin hep peşimizde olmasıydı. Karanlık bir ellerin, her köşede beni takip ettiğini bilmedim, anlamadım. Ama artık görüyorum; her hareketim, her sözüm, her adımım birilerinin çıkarlarına hizmet ediyordu.

Belki de bu yüzden, suçlu olarak gösterilmek, suçlulukla damgalanmak aslında hiçbir şey ifade etmiyor. Hatalarımı, aksiliklerimi ve bazen karanlıklarımı görmek istediler ama görmedikleri bir şey vardı. Beni, öylece bırakıp gidenlerin arkasında duran güçleri fark etmediler. Gölgeler, onlardan daha büyük, daha güçlüydü. Bu, sadece mafya dünyasının değil, onun da ötesindeki bir düzenin işiydi. O düzenin en önemli parçasıydım; fark etmeseler de ben, her zaman onlara yakındım.

Ve işte bu yüzden, pişmanlık yok. Ne olursa olsun, suçlu olsam da suçlu görülsem de, o perdeyi araladığımda gördüğüm şeyler, beni tanımlayan her şeyin ötesinde bir gerçekti. Mafyanın, yer altı dünyasının korkunç karanlıklarını yaşamış biri olarak, her adımımda dikkatli olmam gerekti. Ama hiç kimse bilmedi ki, birileri hep adımlarımı takip ediyordu. Zayıf ve ürkek olanlar daima perdeyi kapatıp kendilerini korumaya çalıştı. Ama perdenin ardında, ellerini her zaman kanla yıkayanlar vardı.

Bazen yalnızlık, insanın en büyük müttefiki olur. En karanlık yollarda ilerlerken, o yalnızlık, her adımda seni güçlendirir, içindeki korkuyu alır. Ama o yalnızlıkla birlikte, kalbinin derinliklerinden yükselen bir his vardır: Gölgelerin varlığını hissedersin. Her adımında seni izleyenleri, her düşüncende seni ele geçirmeye çalışanları… Sonunda fark edersin ki, onlar seni değil, sen onları izliyorsundur.

Ve işte bu yüzden, bu hayatta hata yapmak; hatalı, suçlu görünmek bir şey ifade etmez. Arkada gizlenenler, her zaman bir adım öndedir. Ne kadar hırsız, ne kadar yalan dolu bir dünyada yaşıyor olursak olalım, sonunda gerçek ortaya çıkar. Ama gerçek, çoğu zaman karanlıkta kalır, çünkü o gerçekleri görmek, herkesin cesaret edebileceği bir şey değildir.

Şimdi, geçmişimle barıştım. Hatalarım beni tanımlamaz. Ben, her zaman en büyük düşmanımı, en büyük korkularımı yenmek için var oldum. Bu dünyada doğru olanı yapmak, en çok karanlıkla savaşmayı gerektirir. Kumpaslar, tuzaklar ve o gizli ellerin izlediği her adımda, bir şeyler kaybettim. Ama artık neyi kaybettiğimi biliyorum; hayatın gerçek anlamını ve benim kim olduğumu. Ve bu yüzden, pişmanlık yok.