| Lexina | 31 Mayıs 2025 17:17 |
Yitik İnsanlığın Sessiz Ağıtı
İçimde kopan fırtınaları kelimelere dökmek zor; çünkü her satırda insanlığın yitip giden izlerini görüyorum. Nefretle dolu yürekler, öfkeyle kalplerini karartanlar… Sizler ki katiller, cana kıyanlar, vicdansızlığın gölgesinde yaşarken, unuttunuz en temel gerçeği: İnsan olmak, insan kalmak ne demek.
Mazlumların çığlıkları yankılanıyor gecenin koynunda, ama kimse duymuyor. Sanki dünya sağır, sanki zaman kör. Ben ise o sessiz çığlıkları duyuyorum; her canın kırılışında, her umut tükendiğinde içimde bir parça daha sönüyor ışık. Sitemim var, öfkem var… Çünkü insanlık dediğimiz bu büyük ailede, kinle, nefretle örülen duvarlar yükselirken, bizler birbirimizden daha çok uzaklaşıyoruz.
Neden? Neden bu kadar acı? Neden bu kadar haksızlık? Her cana kıyışınızda, yüreğim kanıyor. İnsanlığa dair umutlarım azalıyor. Ama yine de vazgeçemiyorum; çünkü biliyorum, her karanlığın ardında bir umut ışığı saklıdır. Ve ben o ışığı arıyorum, aramaya devam edeceğim.
Siz katillere, zalimlere, kalpleri taşlaşmışlara bir çağrıdır; durun! İnsanlık bundan ibaret değil. Mazlumların sesi olun, değilse en azından susturun nefretin sesini. Çünkü insanlık, sevgiyle, anlayışla, affetmekle var olur.
işte, içimden geldiği gibi… Hem sitem, hem hüzün, hem öfke hem de umutla. Çünkü insanlık için hâlâ inanmak istiyorum. | 