IRCRehberi.Net- Türkiyenin En iyi IRC ve Genel Forum Sitesi

Hayat dediğin şey, bazen herkese aynı yolları sunmuyor. Kimine geniş otoyollar, kimine dar patikalar düşüyor. Benim yolumsa... ne asfalt, ne taş döşeli. Daha çok dikenli, sessiz, bazen de karanlık. Ama yine de yürümeyi seçtiğim, kendime ait bir yol bu.

Çok şey yaşadım, kimseye anlatamadığım, geceleri yastığa gözyaşı gibi damlayan anılar biriktirdim. Herkes güçlü sandı beni, gülümsediğimde her şeyin yolunda olduğunu düşündü. Ama kimse, içimde fırtınaların nasıl koptuğunu bilmedi.

Kırıldım. Güvendiğim insanlar sırtımı döndü, inandıklarım beni yarı yolda bıraktı. Her düşüşümde elimden tutmasını beklediğim eller, ya yoktu ya da çoktan başkalarının avuçlarını sıkıca tutmuşlardı.

Ama şunu fark ettim: Belki de bu yol, yalnız yürümem gerektiği içindir. Belki de kendi sesimi, kendi içimdeki gücü, başka türlü duyamazdım. Bu acılar, beni ben yapan izlerdi. Bu yalnızlık, beni bana yaklaştıran bir aynaydı.

Şimdi önüme bakıyorum. Evet, hâlâ taşlı, hâlâ zor bir yol. Ama bu sefer rotayı ben çiziyorum. Kendi adımlarımla, kendi seçimlerimle. Artık ne başkasının gölgesinde kalmaya niyetim var, ne de başkalarının onayını almaya ihtiyacım.

Kendime verdiğim bir söz var - Ne olursa olsun, geri dönmeyeceğim. Ne kadar acıtsa da, ne kadar yorulursam yorulayım, bu yol benim yolum. Ve ben, artık başkasının hikâyesinde bir yan karakter olmak istemiyorum.

-Ben kendi hikâyemin başrolüyüm.-

Ve bu yazıyla da kendi yolumu çiziyorum.