Ben henüz 6 yasinda küçük bir o kadarda ürkek bir çocuktum.ilk defa istanbul'a gitmeme rağmen hiç sevmemiştim. Babamla gitmistim eve dönüş yolunda babam bana sarı üstünde küçük araba resimleriyle kaplı bir pantolon almıştı o kadar sevinmistimki bir an önce eve gidip kardeşlerime göstermek istiyordum.

Otogara gittik, biletimizi aldık babama döndüm
"baba ne zaman eve varicaz?" dedim
Babam " uzun sürer belkide bir gün " dedi
Sabırsızlıkla yola çıkmayı bekledim ve nihayet yolculuk başladı. Arabada uzun yolculuk yapmaya bayılmıştım. Camdan dağları, dereleri , yanımızdan rüzgar gibi geçen arabaları merakla izliyordum o kadar keyifliydiki anlatamam. Mola verdik babam bir yerde beklememi ordan ayrılmamam gerektiğini söyledi. Bekledim cok bekledim gelmedi karşıdan baktim;
"Eyvah bizim araba babam beni unuttu" diyerek kostum ve arabaya bindim. Çok korkuyordum hala ellerim titriyordu korkarak etrafıma bakıyordum koltuklar aynı degildi insanlar bile ayni değildi! Kaybolmuştum....
Usulca oturdum boş koltuğa. Muavin yavaşta yaklaştı
" ne oldu küçük kiz bir sorun mu var?" Dedi
Korkmuş ve ağlamaklı bir sesle "eeevveet amca.." diyebildim o an neler hissettiğimi anlatmam mümkün değil herseyi hayal ettim. Annem, kardeşlerim, okula başlayacaktım sanki herşey bitmişti. Mola verdik ve şoför amca yanıma gelerek "nereye gidecektin?" Dedi
Korkmuştum konuşamıyordum derken telefonu çaldı arayan babamdı orda bekledik babam beni çok aramış ve korkmuştu. Geldiğinde ağlayarak sarılmasını hic unutamadım eve döndük ama baya gec döndük macerayla ama...:))