O anı unutmak mümkün değil…
Zaman sanki bir bıçak gibi kalbime saplanıp orada kaldı. Kollarımdaydın… Sıcaklığın tenime sinmişti, kalbinin son atışlarını avuçlarımda hissettim. Gözlerin yavaş yavaş kapanırken, ben çaresizliğimin en karanlık yerinde çırpınıyordum. Hiçbir kelime, hiçbir çığlık seni tutmaya yetmedi…
“Gitme” diyemedim, diyemedim çünkü gözlerimdeki yaş, boğazımdaki düğüm her şeyi susturdu. Sadece seni sardım… biraz daha kal diye… bir nefes daha, bir an daha bizim olsun diye. Ama sen, sessizce başını göğsüme yasladın ve dünya bir anda durdu. O an, içimde bir şey kırıldı… öyle bir kırıldı ki, hâlâ her nefes alışımda cam parçaları gibi batıyor içime.
Kollarımda can verirken yüzünde garip bir huzur vardı… Sanki gidişine değil, bana emanetti bakışların. Göz kapakların ağır ağır kapanırken, ben hâlâ sana “Dayan” diyordum içimden. Ellerini sımsıkı tuttum, sıcaklığın avuçlarıma işlemişti ama senin ellerin yavaş yavaş soğumaya başladı. Ve ben hiçbir şey yapamadım…
O gün, ben de biraz öldüm seninle birlikte. Kalbimin bir yanı seninle sustu, nefeslerim eksildi, gülüşlerim yorgunlaştı. İnsan, sevdiğini kaybederken aslında kendinden de bir parça kaybediyormuş… bunu o an öğrendim.
Her gece gözlerimi kapadığımda o sahne yeniden beliriyor gözümde. Kollarımda kapanan gözlerin, usulca kayıp gidişin… Ne zaman bir rüzgâr esse, o son nefesini yeniden duyar gibi oluyorum. Ne zaman sessizlik olsa, kalbinin yavaşlayan atışları yankılanıyor kulaklarımda.
Sensiz geçen her gün, o anın yankısıyla başlıyor. Her şey senden bir iz taşıyor ama hiçbir şey senin yerini dolduramıyor. Oysa keşke… keşke biraz daha zamanımız olsaydı. Sana “Gitme” demeye cesaretim olsaydı…
Şimdi gökyüzüne her baktığımda, bir yıldızın altında sana konuşuyorum. Bu mektup da öyle… Belki duyar, belki hissedersin. Bilmeni isterim: Kollarımda son nefesini verirken, seninle birlikte içimde öyle büyük bir sevda mühürlendi ki… bu dünyada hiçbir şey silemez artık.
Seni hâlâ seviyorum. Hâlâ oradasın. Hâlâ kollarımda hissediyorum seni…
Sonsuz bir özlemle,
