Ey kalbimin en sessiz köşesinde sakladığım yar,
Gecenin koynunda, yıldızların titrek nefesiyle yazıyorum bu satırları sana…
Her kelime, içimde sakladığım bir çığlığın yankısıdır.
Senin adınla uyanan sabahlar, şimdi sensizliğin soğuk aynasında eriyip gidiyor.

Hatırlar mısın?
Zaman bir damla su gibi ellerimizde parıldarken, biz hiç bitmeyecek bir masala inanmıştık.
Gözlerindeki ışık, gecelerimin tek kandiliydi…
Gülüşün, ömrümün en derin yerlerine kök salmış bir dua gibiydi.
Ben seni susarak sevdim, kelimeler yetmesin diye…
Sen beni gülerek unuttun, sanki hiçbir şey yaşanmamış gibi.

Şimdi soruyorum sana, yüreğimin en kırık yerinden:
Nasıl öğrendin unutmayı?
Hangi rüzgâr aldı senden bana dair hatıraları?
Hangi sabah uyandığında “artık” dedin, “bitti” dedin?
Ben hâlâ dünün avuçlarında, sen çoktan yarınlara yürümüşsün.

Geceler uzuyor… Her damla yağmur, içimde sakladığım bir kelimeyi taşıyor toprağa.
Adını her nefeste anarken, dilim kuruyor, sesim titriyor.
Bir zamanlar sığınağım olan kalbin, şimdi sessiz bir harabeye dönmüş.
Ben orada, yıkıntıların arasında seni arıyorum — ama sen yoksun…

Ve bil ki sevgili,
Bu mektup gibi bu aşk da gözyaşlarıyla mühürlenecek.
Kalemim titriyor, kelimeler ağlıyor…
Ben seni bir ömrün içine sığdıramazken,
Sen beni bir anlık suskunluğa gömdün.

Gidiyorsun…
Ben ardında kırık bir ses,
Solmuş bir çiçek,
Yağmurun içinde kaybolan bir vedayım artık…

Nasıl öğrendin unutmayı…
Ben hâlâ, seni unutmamayı öğreniyorum.