IRCRehberi.Net- Türkiyenin En iyi IRC ve Genel Forum Sitesi - Ey yârim-i cân, gönlümün sultanı, ömrümün en latîf bahârı

Bu satırları yazarken kalemim âhlar döker, mürekkebim hüzünle karışır… Gözlerim kâğıda değil, gönlümde açılmış o büyük boşluğa bakar. Senin gidişinle ne bahar bahardır artık, ne geceler mehtâba kavuşur. Her şey senin yokluğunun sükûtuna bürünmüş, her yer senin ardından yetim kalmıştır.

Bir vakitler yanı başımda atardı kalbin; şimdi ise kalbimin içinde yankılanan bir hatıradan ibâretsin. Gülüşün, bir zamanlar gönlüme huzur serperdi; şimdi o gülüş hatıralarımın loş odalarında yankılanan bir hüzün nağmesidir. Saçlarının rüzgâra karışan kokusu, bir vakit ciğerime bahar taşırdı; şimdi her rüzgâr estiğinde mezar toprağının serinliğini duyarım.

Ey sevgili, bil ki sensiz geçen her dem, zamânın çarkı dönmez olmuştur. Her akrep, her yelkovan sana hasretle durur. Her gece bir mum yakarım odama; ışığı titrerken sanki senin ince parmaklarınla salınır gibi olur. O mum, gönlümde senin ardından yanan bir aşkın sembolüdür. Geceler uzundur şimdi; sohbet sensiz, sessizliğim ise feryat gibidir.

Seninle geçirdiğim her an, kalbimin en derin yerine nakşolunmuş birer beyittir. Bir akşam vakti deniz kenarında oturmuş, semâya bakmıştık hani… “Bir gün ayrı düşsek bile yıldızlara bak, beni orada bulursun,” demiştin. Şimdi her gece göklere nazar ederim; bir yıldızın ışığında senin gözlerini ararım. Lâkin yıldızlar sessiz, semâ suskun… Yalnız kalbim konuşur seninle.

Ey cânân, sensiz geçen her gün sabrın sınırında bir imtihandır. Bir yanım hâlâ seni bekler; bir yanım artık gelmeyeceğini bilir ama kabullenemez. Ruhum, yokluğunun girdâbında çırpınan bir kuş gibidir. Her kanat çırpışım, hatıralarına dokunur; her dokunuş, yaramı yeniden kanatır.

Bir zamanlar söz söylemesini bilen bir âşıktım; şimdi dilim suskun, kalemim aciz… Zîrâ kelimeler seni anlatmakta yetersiz kalır. Sen bir kelimeye sığmazsın; sen bir mısrada bitmezsin. Sen, aşkın bizzat kendisisin.

Ey gözümün nûru, şimdi toprağın altında huzurla uyuduğunu bilmek teselli olmalı derler… Lâkin hangi teselli, yâr kokan bir omuzun eksikliğini doldurabilir? Hangi dua, yokluğunun açtığı bu uçsuz bucaksız yaranın üstünü örtebilir? Her dua dudaklarımdan dökülürken senin ismine varır, orada ağlar.

Her sabah mezarına uğrarım; rüzgâr saçımı savururken, sanki sen elinle düzeltirmişsin gibi hissederim. Toprağına başımı koyar, kalbimi oraya bırakırım. Sanki her zerresinde senden bir nefes, bir hatıra saklıdır. Kuşlar mezar taşına konar, sanki senin ruhun kanatlanmış da selâm verirmiş gibi.

Ey sevgili, bil ki aradan mevsimler geçse de içimdeki yangın sönmeyecektir. Zamanın merhemi bu yarayı kapatmaz; çünkü bu yara, sevdanın hatırasıdır. Her bahar geldiğinde çiçeklerin kokusunda seni ararım, her sonbaharda dökülen yapraklarda yokluğunun sesini duyarım. Kışlar uzun, yazlar sessizdir artık.

Ey yârim, bu mektup bir veda değildir. Çünkü sana veda etmek, nefesimden vazgeçmek gibidir. Bu satırlar, yüreğimin sana her dem söylediği o sessiz sözlerin yazıya dökülmüş hâlidir. Sen göklerin derinliklerinde, yıldızların arasında bir ışık oldun belki… Lâkin ben, her gece o ışığa bakarak yaşarım.

Bir gün gelir de yollar birleşirse, sana ilk sözüm şu olur:
“Seni bir daha hiç bırakmayacağım.”

O vakte dek bu mektup rüzgârın kanatlarında sana varsın. Toprağın serinliğinde, gökyüzünün sükûtunda, yıldızların ışıltısında adını fısıldayacağım.

Ebedî sevdanın sînesinde,
Seni ömrünün son nefesine dek seven âşık