Bolahenk, ben geldim.
Bir zamandır özleşmiştik. Sana yeniden mesai yaptırmayacağım ama emekliliğinde seni arada bir ziyaret etmez ve sohbet etmez isem vefasızlık etmiş olacağımı düşündüm. Pek de kötü ayrılmamıştık ama sonuçta seni kapının önüne koyuvermiştim. Olur öyle. Ben yarattım, ben yok ederim. Ben diriltir, sonra yine öldürürüm. Paşa gönlüm nasıl isterse yani...
Bu aralar böyleyim, Bolahenk. Son 5 aydır kocaman bir yalnızlık var üzerimde. Kocaman ama korkunç değil. Yalnızlığa alışmak, yalnızlığın tadına varmak ve kendimi yeniden keşfedip değer vermekle harmanlanmış böyle bir tavır işte. Paşa gönlüm nasıl isterse...
Lütfen bunu boş vermişlikle karıştırma. Hala deliler gibi çalışıp çabalıyor, hala elim değdiğince bir şeyler yapıyorum. Sadece kafamı çok daha az gereksiz muhabbetle dolduruyorum. Çünkü paşa gönlüm öyle istiyor...
Mesela kendisine saygısı olmayana yardım etmek için kahramanlıklara soyunmuyorum artık. Aynı hikayeyi on defa ama farklı kelimelerle anlatıp aklımı hafife alanlara ve sözlerini tutmayanlara onlarla diyaloğumu keseceğimi söylüyorum artık. Beni rahatsız eden ortamlardan ışık hızıyla uzaklaşıyorum artık. Ehh... Amme hizmeti yaptığım yetmiyor gibi bir de zihnimin çöple dolmasına izin mi vereyim? Paşa gönlümce vermeyim...
Temeli çok sağlam bir ben var ya hani Bolahenk? İşte artık temeli bırakıp kat çıkmak gerekiyor. Paşa gönlüm öyle istiyor...

Bolahenk, böyle çok iyiyiz. Dua et paşa gönlüme nazar değmesin.

D.T.