Neyse, Allah ekberdir.
Bazen yaşadığım ıstırap ve çektiğim kahırları not alıyorum kara kaplı defterlere. Çünkü insan bazen öyle bir noktaya geliyor ki neye ağladığını dahi unutuyor. Bu hayat sana orucunu açabilecek kadar bardak dolusu gözyaşı akıttırdıysa, coğrafya derslerinde akarsu rejimlerini umursamaz insanoğlu.
Bazen geleceğim için kaygılanıyorum. Aslında kaygı değil bunun adı, daha çok korkuyorum diyelim.
Basit bir hastalık yıkmamalı beni veya trafik kazası. Yüzyıllardır felaket yaşadım, ölümüm de felaket olmalı diye düşünüyorum. O kadar çok içiyorum ki bazen beynim uyuşuyor. Beynim uyuşsun diye içiyorum zaten. Sanki ben yok olursam her şey düzelecekmiş gibi saçma sapan bir his var içimde. Burnundan getirdim annemin. Bezdirdim bana değer veren insanları. Bıktırdım, bıraktım bana değer verenleri.
Öldüğüm için şükür edecek insanlar, bu nedense beni çok mutlu ediyor. En çok da kendimle olan savaşım sona ereceği için gülümseyeceğim boynuma dolanmış ipe. İpe sapa gelmez şeyler düşünüyorum. Beni kurta... Hayır hayır ben kurtulamam. Ben tedavisi olmayan bir tümörüm. Tüm ömrüm kendimi anlamakla geçti, bu beni kahrediyor.
Neyse, Allah ekberdir.
* alinti *
|
