Adımı cinnet koy baba.
 

Bu gün bileklerimden bahsetmek istiyorum. Çünkü; Hayatım boyunca bir kadının gelip bileklerimden öpmesini bekledim.
Dudaklarım günahtı, yanaklarım çirkin.
Oysa yaşamla ölüm arasında ki o ince çizgiydi bileklerim. Hiç kimse öpmedi, annem bile.
Annemi neden bu kadar anlatıyorum bilmiyorum. Annem bir din galiba, o yitmeden ben kendimi kesemem üzgünüm.
Annem var diye nefes alıyorum, nefes dediğime bakmayın. Biraz karanlık biraz da sigara dumanı, hepsi bu. Kafamın içinde rahatsız edici bir ambulans sireni var, bunu insanlara bir türlü anlatamıyorum.
Bir hastanenin acil kapısına oturmuş bileklerime bakıyorum şu an. Bileklerim, dünyanın yaşanılacak bir yer olmadığını bir küfür gibi vuruyor suratıma. Artık çok sıkıldım.
Bir ölüyle aramızda ki farklılıkları arttıramadığım için çok sıkıldım.
Dünyanın pisliğinde boğulmaktan, hayata karşı bir duruşumun olmamasından, yavaş yavas geberiyor olmamdan çok sıkıldım. Tanrı gökyüzünden üzerime tükürüyor bense yağmur yağdığı için gülümsüyorum. İşte benim hayatım.
Doğduğum gün konuşabilseydim eğer bir çift lafım olurdu babama. Ona derdim ki " adımı cinnet koy baba, benim yaşamam tamamen delilik. "

* alinti

yaşamak artık zaten herkes için bir delilik değil mi? Yüreğine sağlık..

yine cok guzel ve akici bir hikaye okurken tabiki yine ben tuglerim urperdi
emeginize saglik