Çok korkuyorum.
Çığlık çığlığa uyanmamı gerektiren rüyalar görüyorum. Fakat gecenin bir vakti uyandığımda terden ölecek gibi olmak yerine buz gibi hissediyorum kendimi. Donup kalmışım sanki gördüklerim karşısında. Ne gördüğümü bilmiyorum, aslında anlatamıyorum. Dün gece hiç uyumadım. Belirli bir saat uykusuz kalırsan hayatındaki tuhaflıkları ikiyle çarpman gerekiyor galiba. İçimden bir ses sürekli benimle konuşuyor. "Böyle olmaz lan" diye tokatlıyor beni. Dişlerimden kan akıyor. Bir şey yapmamı istiyor sanki. Elimden hiçbir şey gelmiyor. Dünden beri bir şey yemedim. Midemin içindeki asitler diğer organlarıma sıçrıyor, canım yanıyor galiba. Galiba diyorum çünkü hiçbir şey hissetmiyorum. Bunu da klozet kapağının dibinde oturmuş yazıyorum. Elimde kirli bir el bezi, mermerlerde kurumuş kan lekeleri, silinmiyorlar. Hamam böcekleri yapışmış tırnağı kırık ayağıma. Korkuyorum, gitmiyorlar. Kapım hiç çalmıyor, zil çalışmıyor zaten. Bu sabah Allahla konuştum. Geçecek sabret dedi bana, geçmeyecek, korkuyorum... Dudaklarımın arasından akan kana karışık salyalarım engel olmasaydı daha çok yazardım. Hiç susmazdım. Kustuklarıma bakıyorum şu an. Babamı görüyorum, elinde kemer. Çok korkuyorum... Çok korkuyorum... Çok korkuyorum...
alinti
|
