[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]
Koskoca bir bahcede harikulade çiçekler içinde bir papatya..Ve günlerin bir günü papatya tutulmuş aşık olmuş aksaçlı bir bahçıvana.
Bir ümit bekliyormus.Yüzlerce çiçekler arasından.Sadece onunla ilgilensin ona gülsün gözleri.Kıskanıyormuş bahçıvanı kırmızı güllerden,sarı lalelerden,mor menekşelerden.Papatyanın bembeyaz yaprakları sadece bahçıvan içinmiş.Bir gün aşkı okadar büyümüşki papatya yapraklarını taşıyamaz oldu.Eğilivermiş boynu.Toprağa bakıyormuş.Bahçivanın sadece ayaklarını göre biliyor sesini duyuyormuş.Olsun demiş bunada şükür.
Yetiyormuş ona bahçıvanın varlığını hissetmek bile..
Zaman akıp gidiyormuş.Papatyanın bahçıvanın yüzünü gormediği günler olmuş.Ne var yani demiş.Bikere başımı kaldırsa görsem gülen gözlerini.Ve birgün gelmiş bahçıvan.İncecik bedenini ellerinin arasına almıs.Bir iple gövdesini bağlamış.Papatya o an daha çok sevmiş bahçıvanı.Yüzünü hala göremiyormuş ama bedeni kurtulmuş.
-Uzun zaman sonra bahçıvan uğramaz olmuş bahceye.
Papatya kahrından,hasretinden ölüyormuş.Ama işte bir sabah.Hortumdan akan suyun sesiyle uyanmıs.Oh be demiş bahçıvan geri geldi.Çılgıncasına sevdiği bahçıvan geri gelmiş.İki ayak yaklaşmış ona.O gencecik delikanlı bir gencmiş.Mavi gözlü yakışıklı.Bu onun sevdiği değilmiş.Adam papatyanın başıni kaldırmış.Ne güzel bir çiçeksin böyle demiş.Ama gövden taşımıyor artık seni deyip koparmış.Papatya yere düşerken hatırlamıs son bir defa sevdiğini.Ak saçlı,ak aakallı,yaşlı bahçıvanı.Birde o genç yakışıklı delikanlıyı düşünmüş.Ve o an hatırlamıs neden o bahçıvanı sevdiğini.O her zaman papatyaya emek vermiş.Onu sevdiğini hiç bir zaman söylememis ama onu sevmiş.
Papatya anlamış;"Sevgi emek istermiş".
Yere düştüğünde düşünmüş onu yeniden.Teşekkür etmiş ona.Son yaprağınında kuruduğunda,biliyormuş artık.Gerçek sevginin söylemeden,yaşamadan ve asla kavuşamadan varolabiliceğini.

~Papatyalar ömrü yapraklarıyla sınırlı olan gerçek bir ölüm çiçekleridir~