IRCRehberi.Net- Türkiyenin En iyi IRC ve Genel Forum Sitesi

Sare Orhan ‘ın aradığını gördüğünde beklediği bir telefon olmasına rağmen çok gerilmişti. Mektubu okuduğundan beri en büyük korkusu bu telefondu. Ve işte beklenen o kaçınılmaz an gelmişti. Sakin olmaya çalışmıştı o kısacık konuşma sırasında.. Kısa cevaplarla geçiştirdi konuşmayı..

Telefonu kapatıp, hazırlanmak için üst kata çıktı. Odasına geçmeden çocuklarla Bade’nin bulunduğu odaya yöneldi. Kapıyı açınca yerde oyuncaklarıyla oynayan Eray;

-Anneee...

diyerek koştu geldi. Yere çömelip sarıldı oğluna.. Saçlarında öptü ..Gözü masasında ödevlerini yapan Esra ‘ya kaydı. Eray’a bir öpücük daha kondurarak;

-Neler yapıyorsunuz bakalım?

Diyerek kalktı , oğlu elinde kızının yanına gitti. Eray yerdeki dağınık legoları göstererek;

-Bade ablamla kule dikiyoruz annee baak.. kocaman hem dee...
diye şakıdı sevinçle..

-Ooo ne kadar kocaman olmuş, süpersiniz siz !..

Bade oturduğu yerden bakışları ile ablasını izliyordu. Yüzünden bir sıkıntı olduğunu anlamıştı. Göz göze geldiler. Soran bakışları görünce Sare;

-Dışarı çıkacağı ben az biraz.. Çok geç kalmam..

diyerek Esra’ya döndü;

-Kızım.. Sen neler yapıyorsun?

Dersine odaklanmış Esra sakince kaldıırp başını annesine baktı;

-Matematik ödevim vardı onu yapıyorum anneciğim.. Az kaldı..

-Yardım etmemi istediğin bir şey var mı?

-I ıhh yapıyorum.. Yeni konudan zaten..

Uzanıp saçlarını kokladı, öptü.. Eliyle yanağını avucuna aldı;

-Oyy güzelliğim benim.. Afferin sana.. Hadi bak sen dersine..

Esra’da o kadar kendini görüyordu ki.. Sakinliği, bir çocuktan beklenmeyecek kadar ağır başlı oluşu.. Dersleri konusundaki titizliği.. Kimseyi yormayan tavırları.. Ve büyük bir insan gibi bakan o amana dolu bakışları..Bir tek o gözler farklıydı.. Her baktığında ona babasını hatırlatan o yeşil gözler.. Düşüncelerinden silkelenip döndü çoktan kule yapımına dönen Eray’a baktı. Bade’ye;

-Badecim az biraz bana bakabilir misin?

Diyerek çıktı odadan. Kendi odasına girdi. Bade de peşi sıra geldi.

-Abla bir şey mi oldu? Gergin gibisin..

Yatağın üzerine oturup, ellerini birleştirdi Sare..

-Orhan aradı.. Konuşma vakti geldi anlıyacağın.. Çok tedirginim Bade.. Bildiğin gibi değil!..

Bade gelip oturdu yanına uzanıp elini Sare’nin ellerinin üzerine koydu;

-Sakin ol.. İyi düşün iyi olsun ablam.. Sesi nasıldı Oran Abinin ?

Sare dönüp baktı yüzüne Bade’nin.. Hatırlamaya çalışır gibiydi sesi.. Düşünceli bir şekilde;

-Hatırlamıyorum ki.. Sakindi sanki.. ‘’ Neden aradığımı biliyorsundur, konuşmalıyız’’ dedi. Yanii beklediğimiz bir şeydi. Biliyosun...

-Evet böyle beklemektense ne olacağını bilmek iyidir. Ona göre davranışını belirlersin.

-Haklısın canım.. Ben hazırlanayım, gelmek üzeredir.. Çocuklar sana emanet.

-Sen bizi merak etme abla, beni habersiz bırakma yeter..
diyerek çıktı odadan.. Sare dolabın kapısını açıp eline ilk gelen jean ve kazağı alıp giyindi.

Hızlıca hazırlandı.. Çantasını paltosunu alıp çıktı evden..
Cafeye gittiğinde henüz Orhan gelmemişti. Sigara içilebilen bölümde, köşede bir masaya geçip oturdu... Ne zaman gergin olsa ilk yaptığı şeyi yaptı bir sigara yaktı.. Derin bir nefes çekip üfledi dumanı.. Ve kendine doğru gelen Orhan’ı gördü.. Sigarayı küllüğe bırakıp kalktı. Ne yapacağını bilemeden durdu öyle.. Orhan hızlıca gelip uzattı elini;

-Merhaba..

-Hoş geldin..

Diyerek hafifçe sıktı uzatılan eli ve hemen geri çekti.. Yerine otudu. Siaraya uzandı tekrar..Orhan da paltosunu çıkarıp sandalyesine geçirdi ve oturdu tam karşısına.. Etrafına bir göz gezdirirken kaçamak bir bakış da Sare’ye attı. Sigara içtiğini görünce kendi de paketini çıkarıp yavaş hareketlerle bir sigara da o yaktı.

- İyi misin ?

Soru üzerine Sade bakışlarını masadan kaldırıp baktı yüzüne.. Bir anlığına göz göze geldiler.. Çekti bakışlarını tekrar kendi ellerine bakmarak;

-İdare ediyorum.. Sen?

-Ben de.. Olanları sindirmek, kabul edebilmek için çabalıyorum..

Garson gelince sustu.. Kahve istediler..
Bir süre ikisi de konuşmadı.. Ortam o kadar gergindi ki kibrit çaksan patlayacak gibiydi.. Garson kahveleri getirip bırakana kadar sus pus oturdular. Sessizliği teşekkür ederek bozdular. Orhan bir yudum alıp fincanı masaya bıraktı;

-Daha Erhan’ın yokluğunu kabul edememişken, mektupla öğrendiklerim beni darmadağın etti tahmin edersin ki..

sustu ve bir cevap bekler gibi baktı Sare’ye.. Sessizce onu dinlediğini görünce ;

-Senin bu konuda bana söylemek istediğin bir şey yok mu?

-Ne söyleyeyim istiyorsun?.. Erhan anlatmış olup bitenleri.. Geçmişi değiştirmek gibi bir şansımız yok.. Önemli olan bundan sonra ne yapacağımız, nasıl bir yol izleyeceğimiz...

Verilen cevap Orhan’ı sinirlendirdi, gergin olan ortamın daha da gerilmesine sebep oldu;

-Bu kadar mı yani !.. Ben bir kızım olduğunu on sene sonra öğreniyorum.. O da zorunlu olduğundan yazıyor o mektubu.. Hayır gerçekten çok merak ediyorum.. Erhan bana bu mektubu yazmasa idi sen bana söyleyecek miydin? Ya da yaşasaydı benim haberim olacak mıydı bir kızım olduğundan?

-Söylemeye çalıştım.. Her defasında başka bir şey oldu...

-Ya bırak Allah aşkına!.. Söylemek isteseydin söylerdin... Beni aptal yerine koyma!.. Soruma cevap vermedin, dürüstçe söyler misin Erhan yazmasaydı bana haber verecek miydin?

-Bilmiyorum.. Şuan gerçekten bilmiyorum.. O kadar zorlu bir süreçten geçiyorum ki ne yapar nasıl davranırdım en ufak bir fikrim yok.. Ama ilerde söylerdim elbette.. Esra’nın da gerçek babasını bilmeye hakkı olduğunu düşünüyorum.

-Lütfettin.. Ne güzel ya.. Düşündükçe çıldıracak gibi oluyorum ya.. Esra benim kızım ve ben onun her şeyini kaçırdım.. Heyecandan deliriyorum ama gidip doya doya sarılıp öpüp koklayıp ‘’ben senin babanım’’ diyemiyorum.. Öğrendiğim andan beri ben ne haldeyim hiçbir fikrin var mı!

-Sesini yükseltmessen sevinirim.. Neden böyle oldu onu bir düşün bence sen...

-Evet büyük bir hata yaptım.. Geri dönüşü imkansızdı o da kabul.. Ama ben planlayarak tasarlayarak bir şey yapmadım sana.. Beni en iyi sen tanırsın. Ben onca yıl birlikteliğimizde bir kez seni incitecek ya da istemediğin bir şeye zorlayacak tek bir harekette bulundum mu? O gece yaptığım şeyi asla onaylamıyorum.. Yıllardır da bunun cezasını yeterince çektiğimi düşünüyorum.. Ben kendimi cezalandırdım zaten.. Ama yine de sen benim tek bir hatamda üzerimi çizip geçmeyi yeğledin.. Yetmedi beni kendinden mahrum etmen bir de kızımdan mahrum ettin.. Tamam seni anlıyorum o durumda belki en iyi çözüm buydu.. ya onca yıl.. Bile isteye kızımı sakladın sen benden...

-Tam da söylediğin gibi bana başka çıkış yolu bırakmadın sen...Ya aldıracaktım ya da Erhan’ın teklifini kabul edecektim.. Ben bebeğimin yaşamasını seçtim..

-Sen işine geleni seçtin.. Bana söylemen gerekiyordu.. Başka bir çözüm mutlaka bulunurdu.

-Seni görmeye bile tahammülüm yokken bunu nasıl yapacaktım acaba? Sen o gece benim ırzıma geçmedin sadece.. Sen benim insanlığa sevgiye aşka güvene olan tüm duygularımı katlettin.. En sevdiğinden gelmesi bu darbenin nasıl bir şey senin bir fikrin var mı?

-Yok biz seninle konuşarak anlaşamayacağız bu belli oldu.. Ben biran önce kızıma kavuşmak istiyorum. Bunun için de şimdi bir pedagogdan randevu alacağım ve yarın gidip bir danışacağım. Ondan sonra da onun yol göstermesiyle ilerleriz.. Sonrasında da yasal hakkımı almak için ne gerekiyorsa onu yapacağım.

-Çocuklar babalarını daha yeni kaybetti hatırlatayım.. Yeterince büyük bir travma yaşıyorlar. İkinci bir travma yaşatmayacaksın herhalde!

-O kadar gaddarım ben di mi gözünde.. Onları sen kadar düşünüyorum merak etme.. Sen buna inanamasan da.. Dediğim gibi yarın pedagogla konuşup sana haber veririm. Daha fazla konuşmak istemiyorum. Belki ki anlaşamayacağız.. Sonrasına bakarız..

Hızlıca kalkıp masadan arkasına bile bakmadan çekip gitti. Sare arkasından baka kaldı.. Başını ellerinin arasına alıp hırsla küfür etti içinden..

Aralarında geçen konuşmaya bakılırsa sular kolay kolay durulacak gibi görünmüyordu..