| Loverman |
15 Nisan 2020 19:55 |
okuldan mezun olduktan birkaç gün sonra babamla birlikte balık tutmaya gittik. babam nehrin ortasındaki büyük bir kaya parçasına güçlükle tırmandı ve eliyle işaret ederek öğle yemeği için yanına çağırdı. ben de ona el sallarken dengemi kaybedip dizimi suyun altındaki bir taş parçasına sürttüm. tüm gün nehrin içinde ayakta dikilmekten bacaklarım taş gibi olmuştu. dizim deli gibi yanmaya başladı. bu sırada kayaya tırmanıp elimdeki değneği yere bıraktım ve son gördüğüm şey babamın bir avuç cipsi ağzına tıkıştırması oldu. sonra bayılmışım.
karanlığın içinden bir ses beni tekrar dünyaya döndürdü. babamın güçlü elleri omzumdan kavramış, beni sudan çıkarıyordu. öksürürken ağzımdan ve burnumdan sular boşalıyordu. şapkam ve değneğim kaybolup gitmişti. dizim çok acıyordu ve üstüm başım sırılsıklamdı. anlaşılan kayadan aşağıya yuvarlanıp nehre düşmüştüm.
babam, "yüzünü yıkamak için nehre eğildin sandım" dedi.
ben de "galiba az önce hayatımı kurtardın" dedim.
saatler sonra, akşamüstü bir restoranda karşılıklı yemek yerken şunları düşündüm: dünya üzerinde inşa ettiğin ne varsa, 5000 gün boyunca sahip olduğun milyonlarca anı, sadece iki saniyede tamamen yok olabilir. güzel bir günde, güneş ışınlarının oynaştığı bir nehirde yürürken bile hayata veda edebilirsin.
fikirleri, inançları veya ülkeleri için ölen insanlar var. peki ben ne için ölecektim? birkaç tane balık için mi? banyonun aynasında kendime bakarken içimden "o kadar da önemli değilsin" diye söylendim. işte yıllar önceki o anın hatırası hala zihnime dalga dalga yayılıyor. "hayatın bir bez parçası kadar değersiz" diye fısıldıyorlar. bazen varoluşunuzla ilgili öyle derin şeyler düşünüyorsunuz ki, diziniz sızlamaya başlıyor.
yanlış atılan tek bir adım, biraz kötü şans, olaylar silsesi ve her şey bitiyor. hiçbirimiz çok önemli değiliz. ama aynı zamanda kendimizin her şeyiyiz.
|
