Biz, üç kişiydik, masada; antika bir şamdanın etrafında masaya devrilmesin diye dikilen üç raptiye gibiydik. Desteklediğimiz şey aynıydı. Amaçlarımız, hedeflerimiz.
Aydınlanmak için çaba sarf ederdik. Kaynağımızı tutardık. Bu esnada birbirimize de destek olurduk. Zaman belki bizim lehimizeydi, belki de herkese davrandığı kadar bencildi bize de.

Öğrendiklerimizi paylaşırdık, yan yana olduğumuz zaman daha dik dururduk. Birlikteyken sırtımız yere gelmezdi. Günün güneşiyle başlayan dostluğumuz, akşamın karanlığında bitmezdi.
Çıkarcı değildik, sömürüye dayalı ilişkilerimiz yoktu. İnsanlar bize baktığında imrenirlerdi. Dostluğumuz kıskanılırdı. Yeri gelir biz bile kendimize imrenirdik. Bilemezdik tabi;
birkaç yıl sonra birimizin başka bir yere, diğerimizin başka bir yere gideceğini. Hele ki birimizin de aramızdan ayrılacağını. Küsmedik hiç, doğru düzgün tartışmadık bile.

Ayrılıklarımız da dostluğumuz gibi sessiz sakin oldu. Kimse kimseye sitem etmedi. Belki kırıldık, belki çok üzüldük ancak; kimsenin sesi çıkmadı. Kimse sükunetini bozmadı. Yan yanayken;
55 yaş üstü teyzelerin "ne efendi çocuklar" cümlesini nasıl hak ettiysek, yollarımızın ayrılması esnasında da aynı şekilde efendi gibi gittik. Daha doğrusu gittiler. Kafamı kaldırıp,
bir sağıma bir soluma baktığımda, gözlerim doldu. Daha henüz hayata bile çok yeniyken yalnız kaldığım gibi, dostlarım da beni yalnız bırakmıştı. Hele ki birisinin gidişi. Bu kadar içime dokunan,
bu kadar sessizliğimi bozmak için yırtınacağım, bir o kadar da sessiz kalacağım şekildeydi.

Biz, bir mumun etrafında oturan üç kişiydik. Mum sönmeden, günün aydınlanmadan hemen önceki en karanlık vaktinde; birbirimize verdiğimiz sözleri içimizden tekrar ederdik. Ya ben durmadım sözümde,
ya da yalnız bırakanlar; sözlerinin önemini fark edemedi.

Ne olursa olsun yine de özlüyor insan.

Her hafta halı saha maçında yenilip, ertesi hafta yeniden o sahaya çıkmaya benziyor aslında.

Ya oyunun kendisini seviyoruz, ya da maçı kaybetmeye o kadar alışmışız ki koymuyor artık. Yine de kötü konuşmak; üstüme giyebileceğim bir şey değil.
Sitemlerimin vücut bulmuş halidir cümlelerim.

Yaşanan onca şeye, pay edilen ekmeğe, birlikte ilk defa dinlenen şarkılara, ceptekini birleştirmeye, başlı k.çlı yatmalara, damı akan odalarda kurulan hayallere, ilk aşklara ilk reddedilişlere,
salondaki çekyatta yattığımız eş dost gezmelerine, sırf ucuz olsun diye yediğimiz ketçaplı pilavlara,, yoklukta içtiğimiz, mantarı hep içine düşen, şişesinden ucuz şaraplara, kaçak binilen trenlere, esnaf lokantalarına,
görüşmediğimiz arkadaşlara, ayrıldığımız sevgililere. alayına isyan değil işte, alayının şerefine.

Can cana!

Koy elini vicdanına hakketiysem eyvallah..