Hiç bir şeye veya kişiye çok anlam yüklememek lazım…

Taşıyacağımız kadar yük yüklememiz lazım, yani yiyebileceğimiz kadar yemek demektir.

Gerisi insanı yorar ve zarar verir. Birşey yüklemeyince azıyla yetinmeyide öğrenir insan.


Beklentin yoksa mutlusun demektir. Bu doğru lakin gerçekçi değil.
Evet sen mutlu ve güçlüsün, ama hatırla, ‘insansın’ ve elbette zayıf anlarımızda olacaktır.


Bunun nasıl üstesinden geliriz peki ?


O an bize ilaç gibi gelen bir çiçek, bir hatır sorma, bir anlayış, ufacık bir ilgidir.

Bize her şeyi unutturur aslında. O an o kadar yüce ve değerlidir ki, aynı zamandada çok basit.

Tam zayıf anında belirivereceksin, öpücük konduracaksın, sarılacaksın, güzel sözler söyleyeceksin, söylenecek söz bulamasan bile sadece yanında olacaksın – her türlü varlığın ile mutlu edeceksin!

Bu kadar...