|
Her fırtınanın ardından gelen o sessizlik. . . O dinginlik, o huzur. . . belki de asıl güzellik budur. İnsanın içini saran o sessiz mutluluk nereden gelir, kimse bilmez. Ama bir şekilde kalbi kaplar, yüreği hafifletir, yüzüne bir tebessüm bırakır. Öyle işte. . . |
Öyle İşte… Günlerden sonbahar… Türküler, yürekteki acılara ortak sanki. Belki de yaşanmışlıkların acısıyla yazıldıkları için bu kadar dokunaklılar, bilemedim… Öylesine yazasım geldi. Galiba yine özledim seni. Öyle işte… |
Öyle İşte Yine umutlandırmayı başardın… Yine seni gördüm, yine yüreğim delicesine çarptı. Bir anlık bir bakışın bile tüm karanlığımı aydınlatmaya yetti. Yeniden ve yeniden, hatta taptaze bir sevgiyle doldun içime. Sen… Ne çok iyi geliyorsun bana. Bir güneş gibi doğuyorsun içimde, üşüyen yanlarımı ısıtıyorsun sanki. Öyle işte.. |
Yüreğine sağlık |
Tesekkür ederim @[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Lütfen Üye Olmak için TIKLAYIN...] |
Öyle İşte… Yine karanlık çöktü, yine ışığım söndü… İnsan her zaman mutlu olamıyor ya, bazen de mutsuzluk çöküyor içine, sessizce, ağır ağır… Öyle işte… |
Öyle İşte… Yine seni gördüm… Ve yine güneş doğdu yüreğime… Seni görür görmez bir haller oluyor bana, gözlerimin sönmüş ışığına yeniden renk oluyorsun. Asık yüzüme bir tebessüm, karanlık düşüncelerime bir aydınlık serpiliyor sen gelince. Sanki nefesim tazeleniyor, sanki yüreğim yeniden can buluyor. Bir dokunuşun yok, bir sözün yok belki… ama varlığın bile yetiyor içime huzur serpiyor. Seni görünce tazeleniyorum sanki, can veriyorsun bana, hayat oluyorsun… Öyle işte… |
Öyle İşte… Yine seni gördüm… Ve sanki içimde aylarca kapalı kalmış bir pencere birdenbire ardına kadar açıldı. Yüreğime güneş doldu önce, sonra o güneş usulca tenime, nefesime, bakışıma yayıldı. Seni görür görmez değişiyor dünya, bir anlığına bile olsa karanlığın hükmü bitiyor, geçmeyen yorgunluklarımın üzerine ince bir huzur seriliyor. Gözlerimin solmuş ışığına yeniden fer oluyorsun. Gülmeyi unutan yüzümde sessiz bir tebessüm oluyor adın. Karanlık düşüncelerime, kuytu köşelerde biriken hüzünlerime ışık düşürüyorsun. Sanki sen geçince yanımdan, ruhum üzerine serpilmiş tozu silkeliyor; tazeleniyorum, kabuklarım kırılıyor, yeniden nefes almayı hatırlıyorum. İçimde bir şey uyanıyor, adını tam koyamadığım, ama varlığınla nefes bulan bir şey… Can oluyorsun bana, yaşamın ta kendisi gibi. Kalbimin derinlerinde, kendini belli etmeden büyüyen bir umut gibi. Öyle işte… Sen gelince içim bahara kesiyor, gitmesen de olur, hiçbir şey söylemesen de… Varlığın yetiyor. |
Öyle İşte… Bazen insanın içindeki özlem öyle büyür ki, aklından da çıkmaz olur, zihninden de… Öyle yayılır ki içinin her köşesine, darmadağın eder seni, yakıp kavurur, sonra kendi kendine kül olup durulur. Ama o külün içinde yine bir köz kalır, hiç sönmeyen, hiç susmayan… Kimse görmez ama sen bilirsin, içinde hala yanmakta olan bir şey vardır. . . . Hiç sen de öyle sevdin mi? Hiç için yandı mı öylesine? Hiç birini sessizce diledin mi, adını bile anmadan özlediğin oldu mu? Öyle işte… Bugün de günlerden hasret olsun. |
Öyle İşte… Özlemin bir dili olur bazen, sen konuşmasan da o konuşur. Sessizliğin içinden yükselir, gecenin koynunda çoğalır, bir bakmışsın kalbinin tam ortasına çöreklenmiş. İnsan bazen kimseye söyleyemediği duyguların yükünü sırtında taşır. Bir kelimeye sığmayan özlemler, bir bakışa bile sığmayan yangınlar birikir içinde. Ne anlatabilirsin, ne örtebilirsin… Yaşıyorsundur sadece… Özledikçe büyür, büyüdükçe acıtır, acıttıkça daha çok bağlar seni ona. Sanki kalbinin içinde gizli bir kapı vardır ve sadece onun adı o kapıyı aralar. Öyle işte… |
| Tüm Zamanlar GMT +3 Olarak Ayarlanmış. Şuanki Zaman: 18:56. |
Powered by vBulletin® Version 3.8.11
Copyright ©2000 - 2025, vBulletin Solutions, Inc.
Copyright ©2019 - 2025 | IRCRehberi.Net