Sabahlara kadar düşündüğüm, hiçbir zaman bir sonuç alamadığım o sancılı zamanlardan geçtim.
Yaralarımı sarmak yerine, üzerine tuz bastım kimi zaman.
Hayal ettiklerimi çöpe attım, ellerimi kan kuyusuna daldırdım belki..
Alışmak kötü şey.. Acıya, karanlığa alışmak kadar derin bir ızdırap yok zira..
Herşeyin bittiği, tükendiği noktadayım dediğin anda birşeyler ters gidiyor.
Ters gittiğini düşünüyorsun? Sonra birisi çıkageliyor.
Sorgusuz, sualsiz seni çekip alıyor bulunduğun bataklıktan.

Öyle sessiz.. nedenini sormadan, karşı koymadan..
Bütün olguları elinin tersiyle itiyorsun.
Henüz tarifini bile bulamadığın eşsiz birşey gibi geliyor..
Yalnızca senin hissedebildiğin birşey.

Şimdi kalbimi o sıralı dağların üzerine serpiştirebilirim. Şimdi sonsuzluğa ve umuda yani İmedi'ye uzanan bu gül bahçesinde derilebilirim..

Oropa mskva ren Gyuli'çkimi..

(Baghi) Şimdi İmedi'nin kalbinin tam ortasındayım. Bu yol uzun, sonsuz ve sessiz..




[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Lütfen Üye Olmak için TIKLAYIN...]