Birini son kez gördüğünü bilemiyorsun ya hani..
Ne acayip bir duygu değil mi?
Bildiğini düşünsene, son kez görüyorsun, son kez gördüğünü biliyorsun.
Bilmemen daha iyi belki de?
Bırakamazsın ki onu, mümkün değil.
Yakasına yapışırsın, sanki hayatın yakasına yapışıyormuş gibi..
Yapışırsın yakasına, gitmesine izin vermezsin.
Ben en son hatıralarımda gördüm..
Böyle bir bahçe de ayakları yalın, öyle dolu dolu gülüyorken.
Anlatabiliyor muyum, öyle saf tertemiz bir vaziyette.

Ben unutamadım..
Unutamıyorum, beceremiyorum, olmuyo..
Geçmişime gittim, ölmeyi göze aldım, beceremedim..
Düşündüm ki; Eğer hatıralarımda da olmazsa gerçekten ölür..
Ben, unutamıyorum.
Ben, bugünde de yaşamıyorum..
Ben, buraya ait değilim..
Ben, geçmişte kalmış biriyim..
Yarınım var mı? Onu bile bilmiyorum..
Geçmişin yükünü ne kadar taşıyabilirim bilmiyorum ama ben bugüne ait değilim.

Ben böyle bir köşede yıllarca birisinin beni görmesini bekledim sanırım..
Sonra, sen gördün.
O kadar güzel bakıyordun ki, ben kendimi kıskandım..
Sen istediğin kadar inkar et, kimse senin kadar güzel bakmamıştır.
Sanki zamanı sana kurulmuş bir makine gibiydim..
Öyle usul usul beklemişim sanki seni..
Herşeyim sana fokuslanmış, tüm kritiklerim senin çemberinde dizilmiş.

Şimdi seni unutmak, hatıralardan koparmak ya da son kez görmüş olduğumu bilmek mi?
El vurmam, zedelemem, yapamam..
Hem sana el değdirmeye elim varmaz
Hem sensiz aldığım nefes, nefes olmaz
Bir garip dert ki bu, kimseye açılmaz
Bir zehir zakkum ki tadına doyulmaz..