Gidenler, hep birşeyleri de alıp gitti peşinden.
Her seferinde üzerinizden bir parça eksilir inceden..
O kadar körelir ki insan, başa sarıp aynı şeyleri yaşar gizliden.
O kıymetsiz ve kifayetsiz sözlerden sakınmak istesende kendini, hep bir izi kalır.
Zaten bizi sürükleyen de bu değil midir?
Gidenler gittiği için değil, bıraktıkları iz için tahrip eder içimizi.
Savrulan tüm sözler kıymetsizdir belki de, fakat kibrini silip atmak kolay mı sahiden?

Öyle hiç birşey olmamış gibi davranmak da kolay gelmiyor.
Kabullenmemek gibi bir istek dolduruyor zihnini aniden.
Hatta daha ötesini istersen, kan revan içerisinde bir hınç akıyor teninden..
Küfretmek ya da beddua etmek çözüm müdür dersin?
Psikolojik bir döngü içerisinde kaybediyorsun kendini, gülerken yaş dökülüyor gözlerinden.
Milyonlarca kez kızsan da, tembihlesende kalbini bilmeden,
Gönlün öte duramıyor geçmiş güzel şeylerden..

İnsan kaç kez ölür?
Ya da kaç kere öldürür kendini..
Ölmek sadece somut birşey midir?
Herşeyin bir vadesi olduğunu biliyorken, bunca musibet öder mi mihr'ini?
Gidenler gittiği için değil, bıraktıkları iz için tahrip eder içimizi.