İnsanların bir kısmı fazla duyarsız ve ziyankardır.
Yalnızca bulundukları zamanın tadını almaya alışmıştırlar.
Geçmişin ya da geleceğin onlar için kıymeti yoktur.
Bir mendil parçası gibi atarlar anıları, hatıraları ve insanları..

Bakma öyle yabancılar gibi.
Bilirsin, bunca eziyetin sebebi belki de kölesi olduğumuz nefs'imizdir?
Yahut uğruna can verdikleri o gündelik zevklerin getirileridir.
''Kim bilir? Belki öyle, belki de bir safsatadan ibarettir'' dersin.

Kaç kez daha sürer bilmece, ne dersin?
Sahiden, uyuyup uyandığında tüm yaşananlar biter mi..
Unutulup bir köşeye atılır, üzerine hiç birşey olmamış gibi silgi mi çekilir?
Sitem değil bu sözlerim, bunca duyarsızlık ve ziyankarlığadır kibrim.

Baghi hep söylerdi; ''Ben bu zamana ait değilim, ben kendimde değilim''
Yalnızca insanların teninden bir parça alıp gitmesine üzülür, dert yakınırdı.
Ama asla kin tutmazdı, sürekli; ''Öğrendim, her gün her insandan yeni birşey öğrendim'',
diyerek günlerini tüketirdi..

+Baghi, neden bu kadar sessiz ve kimsesizsin?
-Sanırım yorgunluğumun getirisidir bu kasvetim.
+Kasvet mi? Neden bu kadar köreltirsin kendini..
-Hayır, insanlar köreldi. Ben de gözlerimi bu cehenneme kör ettim..


-Ozann