insanın hainliği, yaralarını kabullenmediği için. yaraları sevmek lazım.
karanlığı da. karanlık iyidir, kir tutar. acıysa insanı tok. gece kadar insanı seven yok..

bazıları iyi ki var, kimileri neyse ki yok.

ama sen niye yoksun?

çok önce, birini pencere kenarına çiçek koyacak kadar sevmiştim. seni,
mektup yazacak kadar seviyorum. bu da hiç fena değil.

sen de yaz. perdeleri kapalı evinden çıkmayacak olsan da yaz..

hadi yaz sen de...

çünkü, birini mektup yazacak kadar seviyorsan, ne mutlu sana!

yaşıyorsun..

kemal hamamcioglu

sen yarım kalmış bir aşkın kaçınılmaz sürgünü,
katlanan göğsündeki kayaya.

sen orda şimdi bir hüznü köpürt,
ben bir çocuğa su vereyim burda.
ben ki kiracıyım bir acıya.

sen imzalarsın sabah akşam defterini, bensizliğin.

sen ey kendiyle yetinen; artık suyumuz bulanık,
bir güneş bile olsa sonunda yolumuz kırık,

önümüz karanlık ve ağır tuğrası alnımızda padişah yalnızlığın
ama yine de umudumuz kalabalık.

- metin altıok