bugün annem aradı öğle vaktin de açtım telefonu efendim diyemedim ağlıyor du çünkü ölüyor dedi kim dedim noldu anne dedim dayın hastenede yaşam mücadelesi veriyor dediğinde hangi hastane dedim nasıl gittigimi hiç hatırlamıyorum hasteneye dayım değildi o benim arkadaşım muhabbet sohbet ederdik gülerdik baya bi onu öyle görmek kanlı her tarafı hayatım da ilk defa bugün berbatim ya hani öyle bir imkan olsaydı kendi canımı hiçe sayar ona verilmesini isterdim çok yanından odasından hiç ayrılamadım onun o halini ailem den birisi görseydi o an ne olurdu bilmiyorum uyutuyorlar uyana bilirse gerçekten...... | 